Εδώ δεν θα σας πω κάτι που σήμερα γνωρίζει και μια κουτσή γάτα. Για το πόσο αργός, πόσο τεμπέλης και πόσο ηλίθιος ή «περίεργος» μπορεί να φαίνεται ένας υποθυρεοειδικός άνθρωπος και κατ΄επέκταση ένας άνθρωπος με Χασιμότο. Έχει πήξει ο κόσμος ιστότοπους που λένε για όλα αυτά. Και είναι φυσικό να μην τραβάει το αμάξι όταν δεν δουλεύει ο συντονιστής θυρεοειδής αδένας και μαζί το αφεντικό του -υπόφυση- στον εγκέφαλο αλλά και οι υπόλοιποι αδένες του σώματος.
Θα σας πω τι έκανα για να μην φαίνομαι αργή, νωθρή και τεμπέλα… Επίσης στο σημείο αυτό θα προσθέσω -παρά τις υποδείξεις φίλων- όσα σαλιγκάρια θέλω.
«SLUGGISH» είναι η λέξη για ένα τα κύρια συμπτώματα που συναντάς σε όλα τα κείμενα για το Χασιμότο. Το οποίον: βραδύς, νωθρός, αργοκίνητος, οκνός. Στα αγγλικά slug είναι ο γυμνοσάλιαγκας. Η βραδύτητα του σαλιγκαριού αποτελεί την τέλεια εικόνα για το υποθυρεοειδικό άτομο.
Αυτό είναι το σώμα μου…
…κι αυτή είναι η ψυχή μου!
Αναρωτιέμαι καμιά φορά και τώρα όπως γράφω: πώς άντεξα όλη αυτή την αδυναμία, πώς άντεξα σε όλο αυτό το ταξίδι. Να θέλω να ζήσω, να έχω εξαιρετική επίδοση σε τόσα πράγματα και να μην μπορώ κάποιες στιγμές ούτε τα καθημερινά και τα στοιχειώδη. Χωρίς να ξέρω, χωρίς να ξέρουν ούτε οι γιατροί παρά μόνο αυτό: αγχώδης, φοβική νεύρωση.
Η νεύρωση είναι άγχος, φοβίες κ.λπ. Δεν είναι: δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου για 3 ώρες και ξαφνικά επανέρχομαι. Αυτό το «σούρσιμο», αυτός ο όχι μόνον αργός αλλά ανύπαρκτος ρυθμός ήταν που με τσάκιζε. Και δεν θα υπερασπίσω τον εαυτό μου μπροστά στην αδυναμία αυτή, όπως κάνουν άλλοι με τα ελαττώματά τους. Θέλω να μένω με τα μάτια ανοιχτά μπροστά στην αλήθεια. Η αναζήτηση της πραγματικότητας άλλωστε είναι το κλειδί για την επιβίωση.
Η κόπωση μου δεν ήταν ποτέ ίδια με την κόπωση των άλλων ανθρώπων. Τίποτε δεν ήταν το ίδιο με των άλλων ανθρώπων. Μόνο που το κρατούσα μυστικό, αυτό που τώρα παρουσιάζω οπουδήποτε, γιατί πια ξέρω.
«Το Χασιμότο είναι μια αναπηρία που δεν φαίνεται», είπα κάποτε σε ένα συνομήλικό μου χωρίς πόδια από πολυομυελίτιδα. Είναι ένας θεός σε όλα του, ο άνθρωπος αυτός, με 2 χάρτινα πόδια. «Έπαιρνα τα μπαστούνια μου και γύρισα όλο τον κόσμο», μου είπε. Γιατί τα έζησε και τα έκανε όλα. Σε αντίθεση με αυτό το υγιές πλάσμα, εγώ ούτε μέχρι τη γωνία δεν μπορούσα να φτάσω σε κάποιες κρίσιμες στιγμές της ζωής μου.
Σε κάθε αρχή, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε προσπάθεια, χρειαζόμουν ένα χρονικό διάστημα για να συγκεντρωθώ ή να συνέλθω. Ακόμη και σήμερα είναι έτσι. Κι αν η εργασία απαιτούσε άμεσα προσοχή και διαρκή εγρήγορση ανταποκρινόμουν χάρη στο πείσμα μου, δηλ. τη θέληση μου για ζωή – επιτυχώς τις περισσότερες φορές, αλλά… Στο τέλος της εργασίας, τις επόμενες ώρες, καμιά φορά και ολόκληρη την επόμενη μέρα, ένιωθα σαν να είχα σκάψει ένα βαθύ χαντάκι. Παρ΄όλα αυτά: «ανάγκα και οι θεοί πείθονται». Και συνέχιζα.
Γι΄ αυτό το λόγο, από κάποιο σημείο κι έπειτα, κατάλαβα πως πρέπει να ακολουθώ ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα, για να κρατάω το ρυθμό που μου στερούσε το σώμα μου. Πολλές φορές όμως ούτε κι αυτό ήταν τόσο αποτελεσματικό, μπροστά σε απρόοπτα γεγονότα ή στη φύση – μια αδιαθεσία ή την περίοδο για παράδειγμα. Τις περισσότερες φορές όμως πετύχαινε και πετυχαίνει. Έφτιαξα ένα δικό μου ρολόι, εκεί που το Χασιμότο μου το στέρησε. Πολύ νωρίς βέβαια κατάλαβα ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να αναθρέψω παιδιά χωρίς βοήθεια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, πολύ σκληρό, κεφάλαιο.
Σήμερα ξέρω να αναγνωρίσω και να αιτιολογήσω τη νωθρότητα και βαρεμάρα αυτήν παρατηρώντας την σε άλλους συγγενείς, φίλους και γνωστούς με την ίδια ασθένεια. Και θυμάμαι πάντα τα λόγια του ομοιοπαθητικού γιατρού μου:
«Πίσω από κάθε ηθικό χαρακτηρισμό (τεμπέλης, βλάκας, ανεπρόκοπος), κρύβεται ένα μικρό ή ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας».