Γεννήθηκα στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του ’50 – μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Όλα τα παιδάκια εκείνης της χρονιάς ήταν «πειραγμένα», όπως έλεγε η μάνα μου. Περίεργο πράγμα. «Νομίζω, παιδί μου, ότι έφταιγε ο Ψυχρός Πόλεμος και όλες οι πυρηνικές δοκιμές που έκαναν τότε. Δεν δικαιολογείται τόσα παιδάκια εκείνης της χρονιάς να είναι έτσι. Μπορεί να έφταιγε και ο φόβος και η πείνα που περάσαμε. Τι να πω.»
Πέρασαν τα χρόνια και βγήκαν τα λόγια της μάνας μου αληθινά. Όσο μεγαλώναμε τα «πειραγμένα» γινόμαστε χειρότερα.
Σοβαρότατες αρρώστιες παρουσιάστηκαν ακόμη και σε κείνα τα «πειραγμένα» που πεισματικά αντιστάθηκαν να μην βλέπουν τα πρώτα σημάδια. Λαλαλά… Κατεξοχήν ψευδαισθησιακή η γενιά μας.
Η ελπίδα των γονιών μας για καλύτερες μέρες -υγιής αντίδραση μετά τη μανία του πολέμου και της ανέχειας- έγινε «κάθε αύριο και καλύτερα» για μας.
Με την αλαζονεία του ανέφικτου «κάθε αύριο και καλύτερα» -υπάρχει άραγε αυτό στον κόσμο;- αλλά και την περηφάνια της άτρωτης και παρατεταμένης νιότης μας φτάσαμε στην 5η, 6η και 7η δεκαετία της ζωής μας αντιμέτωποι με σοβαρές ψυχικές ασθένειες ή ασθένειες των κυττάρων, αρρώστιες σε βαθύ επίπεδο.
Είναι οι αρρώστιες αυτές συνέπεια του ότι οι άνθρωποι στις δυτικές κοινωνίες είναι μακροβιότεροι; Και πόσο βαραίνουν στο ισοζύγιο οι λανθασμένες απόψεις και οι άθλιες επιλογές μας;
…
Γραφίστρια, δημοσιογράφος, διορθώτρια και επιμελήτρια εκδόσεων (το πάλαι ποτέ), κεραμίστρια και ζωγράφος (κάποτε;) – όλα είχαν να κάνουν με εικόνες και κείμενα στη ζωή μου. Αυτά.
Οι φωτογραφίες είναι από το http://www.public-domain-image.com εκτός κι αν αλλιώς αναφέρεται.