ή Πώς του ξέφυγα του Κυρίου Θανάτου
Εγώ για αλλού επήγαινα κι αλλού η ζωή με πάει…
Σας είπα πώς με «χαπάκωσε» ένας ανίδεος και συμφεροντολόγος ψυχίατρος, όταν ήμουν πολύ μικρή – ευτυχώς έχει πεθάνει, αλλά πρόλαβε κι έβλαψε πολύ κόσμο. Η ερωτική απογοήτευση ήταν γι΄αυτόν αρχή ψύχωσης! Αλλά κι ένας γνωστός μου, νεαρός τότε, που είχε την ατυχία να επισκέπτεται τον ίδιο γιατρό, με λαμπρές σπουδές και καριέρα -μια χαρά άνθρωπος- κατά τη γνώμη του κ. γιατρού «ήταν ομοφυλόφιλος και σχιζοφρενής αφού ήταν ομοφυλόφιλος», γιατί είχε συνευρεθεί άπαξ με άτομο του ίδιου φύλου. Ήταν πολλά τα λεφτά της εβδομαδιαίας επίσκεψης, βλέπετε.
«Θα σε βάλω σε ένα γυάλινο κουτί», μου είχε πει. «Όποιο ερέθισμα έρχεται, θα κάνει επάνω σου “τινκ” και όχι “μπαμ’». Η άριστη συνταγή για να μην εξελιχτεί ο εγκέφαλος μου και να μην μεγαλώσω ποτέ. Μου έδωσε ένα σωρό βαριά αγχολυτικά και το γνωστότατο αντικαταθλιπτικό της εποχής -1976- για να καταλήξουμε στις γνωστές ανά τον κόσμο βενζοδιαζεπίνες. Περιέργως -αλλά σκασίλα του του κυρίου- με τα βαριά αγχολυτικά και το αντικαταθλιπτικό αρρώστησα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, επηρεάστηκαν ακόμη και οι νοητικές μου λειτουργίες – κι αυτό από την αρχή μέχρι το τέλος της λήψης, κάτι πολλοί μήνες δηλαδή, όταν ο κ. ψυχίατρος αποφάσισε ότι αρκετά με διέλυσε ήμουν πια «αφοσιωμένη, δική του» ασθενής!
Οι βενζοδιαζεπίνες είναι ηρεμιστικά που ανακαλύφθηκαν στον πόλεμο και δίνονταν στους φαντάρους που πολεμούσαν για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Στη συνέχεια θεωρήθηκαν το μαγικό φάρμακο, φάρμακο δια πάσαν νόσον και μαλακίαν. Οι βενζοδιαζεπίνες δίνονται και σήμερα με μεγάλη ευκολία. Για τα εμπορικά, γνωστότατα ονόματα, παρακαλώ απευθυνθείτε στο γιατρό σας. Βεβαίως, σε μια κρίσιμη στιγμή, τα ηρεμιστικά σε βοηθάνε να γλιτώσεις από κάτι χειρότερο, ακόμη κι από το θάνατο, αλλά η καθημερινή χρήση, πάνω από 15 μέρες, κρύβει σοβαρούς κινδύνους επίσης. Ρωτήστε όποιο καλό γιατρό έχετε απέναντί σας.
Κανείς δεν μιλούσε για τον εθισμό. Δεν ξέρω αν υπήρχαν ή νοιάζονταν οι γιατροί για follow-ups τότε.
Μέσα στα πρώτα χρόνια της χρήσης ηρεμιστικών που έκανα, είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την ίδια ουσία που έπαιρνα κι εγώ. Πάντα υπήρχε η δικαιολογία ότι έφταιγε για κάτι ο «κακός» άρρωστος. Έτσι χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου μέσα μου.
Συγχρόνως, τα υπόλοιπα συμπτώματα υποθυρεοειδισμού που είχα από μικρό παιδί, γίνονταν όλο και χειρότερα. Και δυστυχώς εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει σύμπτωμα του Χασιμότο που να μην έχω βιώσει.
«Η λανθασμένη άσκηση της ιατρικής από μέρους των ψυχιάτρων, και στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, έφτανε κάποτε τα όρια του ποινικού αδικήματος», φρόντισε να με πληροφορήσει η ψυχολόγος στην οποία σύχναζα πολύ αργότερα.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια ήμουν εξαρτημένη από το ηλίθιο χαπάκι που δεν είχε σχέση με την πραγματική μου αρρώστια. Γύρισα όλους τους γιατρούς του λεκανοπεδίου, πέρασα από ομάδα γιατρών. Με διαβεβαίωναν ότι δεν ήταν κάτι το σοβαρό, ούτε η λήψη του χαπακίου, ούτε η υποτιθέμενη αρρώστια για την οποία το έπαιρνα.
«Σιγά, μια νεύρωση έχετε. Όλοι έχουμε.»
«Κυρία μου δεν έχετε τίποτε, συνάχι μπροστά στον καρκίνο έχετε. Πώς κάνετε έτσι;»
«Δεν χαίρεστε μαντάμ, που είστε τόσο ευφυής;»
«Λίγο άγχος έχετε, τι ανησυχείτε τώρα;»
Ήταν οι συνηθισμένες φράσεις που άκουγα από τους διάφορους γιατρούς, τόσους στον αριθμό που δεν μπορώ να τους θυμηθώ όλους.
Αλλά το χαπάκι ούτε το άγχος λιγόστευε, ούτε τίποτε άλλο στη ζωή μου βελτίωνε. Το αντίθετο μάλιστα. Κάποτε το συκώτι μου πρήστηκε τόσο που έγινε 3 φορές το φυσιολογικό. Ο ηπατολόγος μου δήλωσε ότι είναι πολύ κακή συνήθεια αυτή που έχω. Είχα καταλήξει να παίρνω το 1/4 του ελάχιστου χαπακίου, κι όταν έκανα απόπειρα να το κόψω, το σώμα μου αποδιοργανωνόταν τελείως. Ακόμη κι όταν το άλλαζα με ένα ξαδερφάκι του, η απόκριση του σώματός μου ήταν η ίδια – έντονα συμπτώματα στέρησης και δεν εννοώ ψυχολογικά. Κανονικός και επικίνδυνος εθισμός.
Παρακαλούσα για βοήθεια. «Αν γίνει πόλεμος και δεν υπάρχει η ουσία αυτή, τι θα γίνω;» ρώταγα απελπισμένη τους ψυχίατρους. Αφελής ερώτηση. Κάποιος φίλος με το ίδιο πρόβλημα ρωτώντας τον γιατρό του πήρε την απάντηση: «Πράγματι σε ένα ποσοστό του πληθυσμού, ας πούμε στον ένα ή δύο στους δέκα, κάνει τρομερό εθισμό. Δεν ξέρουμε όμως γιατί.»
Το γιατί, ή περίπου το γιατί, το μάθαμε 2 χρόνια πριν (2013), τουλάχιστον τότε το διάβασα στις εφημερίδες. Τα ηρεμιστικά είχαν σκοτώσει μερικά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Δεν ανέφερε η είδηση γιατί. Έλεγε μόνο πως η μακροχρόνια χρήση των συγκεκριμένων ηρεμιστικών (μπορεί να υπάρχουν κι άλλα – δεν είμαι γιατρός να ξέρω) προκαλούσε σοβαρά προβλήματα σε βασικά όργανα ή στο αίμα κ.λπ. Θυμήθηκα το θείο μου που πέθανε από αιμόλυση εξαιτίας της χρήσης του ίδιου ακριβώς σκευάσματος.
Αυτό που ήξερα παρατηρώντας το καημένο το σώμα μου (1976-1987), αυτό που με έφτασε στο χείλος του τάφου, επιτέλους το ανακάλυψε ο κόσμος το 2013!
Ευτυχώς το 1987 αποδομήθηκα τελείως, αλλά δεν πέθανα. Ο οικογενειακός μας γιατρός με είχε ταράξει στις ενέσεις βιταμινών και στα αναβολικά, χωρίς να καταλαβαίνει τι έχω. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Σταμάτησα να τρώω και να πίνω, χωρίς να έχω κατάθλιψη ή κάποια άλλη διαγνώσιμη ασθένεια. Έχανα ένα κιλό την ημέρα άπραγη κι αβοήθητη.
Η φίλη που μου έκανε τις ενέσεις πήγαινε σε ομοιοπαθητικό γιατρό. Μετά από ικανό χρονικό διάστημα με έπεισε και τα κατάφερα. Πήγα στον ομοιοπαθητικό – οριζοντίως βέβαια. Μόλις και διά της βίας περπατούσα από την εξάντληση. Δεν ήξερα τίποτε για την ομοιοπαθητική τότε, αλλά τι είχα να χάσω; Πέθαινα και η κλασική ιατρική δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Έκανα αποτοξίνωση με τη βοήθεια του καλού νευρολόγου-ψυχίατρου και ομοιοπαθητικού γιατρού κ. Κώστα Ανδριώτη. Ακολουθώ από τότε τον δρόμο της ομοιοπαθητικής με τον ίδιο γιατρό. Και πιστεύω ότι το αυτοάνοσο που έχω θα ήταν πολύ χειρότερο, αν το ανοσοποιητικό -με την ευρεία έννοια που το εννοούν οι ομοιοπαθητικοί- δεν είχε τη στήριξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας.
Το 2014 διάβασα στην εφημερίδα νέα ανακοίνωση ότι οι βενζοδιαζεπίνες και τα αυτοάνοσα είναι θανάσιμοι εχθροί και ότι η λήψη αυτών των ηρεμιστικών έχει απρόβλεπτες και άκρως επικίνδυνες συνέπειες στον οργανισμό του ασθενή. Στο ίδιο άρθρο αναφερόταν και η μορφίνη (!) που στην περίπτωση ασθενούς με αυτοάνοσο μπορεί να οδηγήσει μέχρι το θάνατο…
Πολύ πριν τις ανακοινώσεις είχα καταλάβει ότι αυτή η αδυναμία του σώματος, που σήμερα ξέρω και το όνομα της -αυτοάνοση ασθένεια Χασιμότο- δεν συνάδει με ουσίες που «κατεβάζουν» κι άλλο τον οργανισμό, μέχρι την πλήρη εξάντληση και αποδόμησή του.
Πριν λίγους μήνες πήρα τηλέφωνο την γιατρό, υπεύθυνη εταιρείας για φυσικά συμπληρώματα διατροφής, της εξήγησα τι έχω και μου απάντησε:
«Εσείς κυρία μου με το αυτοάνοσο νόσημα θα μου κάνετε τη χάρη να μην πάρετε κανένα, έστω και φυσικό, συμπλήρωμα διατροφής».