(Α) Λέγεται ότι η ομοιοπαθητική είναι εναλλακτική ιατρική, μια «άλλη» ιατρική. Αλλά η ιατρική είναι μία. Και η ομοιοπαθητική είναι κλάδος της μιας και μοναδικής ιατρικής.

Θεωρώ ότι η μόνη διαφορά της ομοιοπαθητικής με τη γνωστή ιατρική είναι η διαφορετική προσέγγιση του ασθενή και η διαφορετική άποψη για τον τρόπο αποκατάστασης της υγείας του.

Η ομοιοπαθητική είναι μια φυσική, ολιστική ιατρική θεραπευτική μέθοδος. Δεν θεωρεί ότι ο ασθενής είναι μια μηχανή χωρισμένη σε συστήματα (πεπτικό, καρδιαγγειακό κ.λπ.), λειτουργίες (σωματική, ψυχική, διανοητική λειτουργία) και όργανα (καρδιά, μάτια, συκώτι κ.λπ.). Ο διαχωρισμός αυτός είναι απόλυτα αποδεκτός για εκπαιδευτικούς και γνωσιακούς λόγους μόνον. Αφορά φοιτητές ιατρικής και ειδικότητες. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα στην περίπτωση σοβαρών ασθενειών, γίνεται όλο και πιο φανερή η επίδραση της μιας λειτουργίας στην άλλη, του ενός συστήματος στο άλλο ή του ενός οργάνου στα υπόλοιπα.

Μια άλλη διαφορά της ομοιοπαθητικής είναι ότι δεν θεραπεύει ασθένειες, αλλά ασθενείς, προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ισορροπίας, δηλαδή υγείας. Επομένως η ομοιοπαθητική δεν εφαρμόζει την ίδια θεραπεία για την ίδια ασθένεια σε όλους αδιακρίτως. Η εφαρμοζόμενη ομοιοπαθητική θεραπεία είναι προσωπική, και ακόμη και για τον ίδιο ασθενή, λαμβάνεται υπόψη η χρονική στιγμή της ασθένειας.

Θεωρώ ότι η ομοιοπαθητική είναι ιατρική ειδικότητα. Και τις περισσότερες φορές θα παρατηρήσετε ότι οι ομοιοπαθητικοί γιατροί την ασκούν ως δεύτερη ή και τρίτη ειδικότητα.

(Β) Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι πράξη ιατρική. (http://www.homeopathy.gr/iatrikos_syllogos.html)

Προϋπόθεση για την άσκησή της είναι ο θεραπευτής να είναι γιατρός και να εφαρμόζει την ομοιοπαθητική θεραπευτική πράξη με σεβασμό στον όρκο του Ιπποκράτη. Ό,τι δηλαδή περιμένει κανείς από οποιονδήποτε άλλης ειδικότητας γιατρό.

Ο καλός ομοιοπαθητικός, ως πραγματικός γιατρός που είναι, στέλνει τον ασθενή του για εξετάσεις και τον παραπέμπει σε άλλης ειδικότητας γιατρό, όταν χρειάζεται επιπρόσθετη πληροφόρηση, όπως οποιοσδήποτε άλλης ειδικότητας σωστός γιατρός.

Ο καλός ομοιοπαθητικός δεν ισχυρίζεται ποτέ ότι θεραπεύει πάσαν νόσον. Αναγνωρίζει ότι η θεραπευτική του πράξη ορίζεται απόλυτα από τις δυνατότητες/αποθέματα του οργανισμού του ασθενούς που έχει απέναντί του, τα οποία και προσπαθεί όσο γίνεται πιο σύντομα να ανιχνεύσει.

Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός την προσωπική θεώρηση και τις φιλοσοφίες του για τη ζωή τις κρατάει για τον εαυτό του. Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός δεν είναι γκουρού.

 

Crocus Sativus. Πολλά φυτά χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ομοιοπαθητικών φαρμάκων. 

(Γ) Η ομοιοπαθητική ιατρική δεν δίνει χημικά φάρμακα. Δίνει φυσικά φάρμακα που συντονίζονται με τον πάσχοντα οργανισμό προκειμένου να τον «παρακινήσουν» να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στη δεδομένη χρονική στιγμή.

Τα φάρμακα είναι διαλύματα ουσιών, φυτικών, ζωικών, ορυκτών, αραιωμένων χιλιάδες φορές, τόσο που πολλές φορές να μην ανιχνεύεται καν μόριο της ουσίας στο τελικό διάλυμα. Έτσι, αν το φάρμακο που σας δώσουν είναι π.χ. το δηλητήριο ενός φιδιού, μην τρομάξετε: δεν πρόκειται να δηλητηριαστείτε.

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο πρέπει να ταιριάζει με τον πάσχοντα οργανισμό, τη συγκεκριμένη στιγμή. Δηλαδή πάντα και σε δεδομένη στιγμή κάποια φάρμακα είναι συμβατά με μας και κάποια όχι. Ο γιατρός επιλέγει το άριστο φάρμακο της δεδομένης στιγμής για το συγκεκριμένο ασθενή. Όλα τα συμβατά με τον ασθενή ομοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύουν τα συμπτώματα που μπορούν να προκαλέσουν αν δοθούν σ΄αυτόν όταν είναι υγιής. Έτσι, η ομοιοπαθητική λέγεται ομοιο-παθητική γιατί θεραπεύει με τα όμοια φάρμακα τα όμοια συμπτώματα.

Είναι φανερό ότι για τους παραπάνω λόγους:
(α) δεν παίρνουμε ομοιοπαθητικά φάρμακα μόνοι μας. Πρέπει να υπάρχει πάντα γιατρός -και όχι κάποιος που παριστάνει το γιατρό- για να κάνει σωστή διάγνωση και σωστή επιλογή του φαρμάκου.
(β) τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δίνονται ΠΑΝΤΑ από ομοιοπαθητικό ΓΙΑΤΡΟ.
(γ) ενημερώνουμε πάντα τον ομοιοπαθητικό γιατρό μας για νέα συμπτώματα για να κρίνει αν και πότε χρειαζόμαστε νέο φάρμακο.

(Δ) Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αραιώνονται αλλά και δυναμοποιούνται για να δράσουν. Για παράδειγμα: 1 μέρος της δραστικής ουσίας διαλύεται σε 10 μέρη διαλυτικού μέσου, π.χ. νερού, αλκοόλης, λακτόζης. Το διάλυμα αυτό υφίσταται κρούση σε ειδικό μηχάνημα. Τα παλιά χρόνια η κρούση γινόταν με το χέρι. Κατόπιν, 1 μέρος από το διάλυμα που προέκυψε, διαλύεται ξανά σε 10 μέρη διαλυτικού μέσου. Και πάλι ακολουθεί κρούση. Αυτό γίνεται χιλιάδες φορές. Όσο πιο πολλές φορές επαναλαμβάνεται αυτή η διαδικασία, τόσο ισχυρότερο είναι το φάρμακο που προκύπτει. Αλλά πώς είναι δραστικό ένα διάλυμα στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα μόριο της δραστικής ουσίας;

Τα μικρότατα μέρη της ύλης, αυτά που είναι μικρότερα από τα ηλεκτρόνια και πρωτόνια που συγκροτούν τα μόρια, και που μόλις ίσως τα θυμάστε από το σχολείο, τόσο μικρά ώστε να θεωρούνται «πακέτα ενέργειας» έχουν την ικανότητα με την κρούση/διαδικασία δυναμοποίησης, να διατηρούν τις ιδιότητες τη ύλης από την οποία προήλθαν. Σχετική μελέτη για τη «μνήμη του νερού και των διαλυμάτων που προκύπτουν από αυτό» έγινε στο δικό μας Πολυτεχνείο στη δεκαετία του ΄90.  Επειδή ποτέ δεν φαντάστηκα ότι σε κάτι θα μου χρησίμευε αυτή η πληροφορία, δεν συγκράτησα τα στοιχεία της μελέτης αυτής. Θα παρακαλούσα για σχετικές πληροφορίες, όποιον γνωρίζει ή/και έλαβε μέρος στην έρευνα και τύχει να διαβάζει το κείμενο αυτό.

Αλλά και τα στρείδια, που παράγουν μαργαριτάρια, χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός πολύ συνηθισμένου ομοιοπαθητικού φάρμακου, του Calcarea Carbonica. Φωτό: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pinctada_margaritifera_MHNT.CON.2002.893.jpg, Μουσείο της Τουλούζης.

(Ε) Υπάρχουν φορές που η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να κάτι τίποτε. Άλλες, όπως είναι η δική μου περίπτωση, μπορεί να βελτιώσει την υγεία του ασθενούς, θωρακίζοντάς τον από τα χειρότερα, χωρίς να οδηγήσει σε πλήρη ίαση.

Πότε γίνεται το ένα και πότε το άλλο:
α. — Όταν υπάρχει βλάβη μη αντιστρεπτή για παράδειγμα σε ιστούς.
β. — Όταν, όπως στην περίπτωσή μου, πρόκειται για χρόνια ασθένεια που παρέμεινε αθεράπευτη για πολλά χρόνια και συσσώρευσε συμπτώματα επί συμπτωμάτων, δηλαδή την μία ασθένεια επάνω στην άλλη.

Η εμπειρία μου: Όλα όμως εξαρτώνται από την κατάσταση του οργανισμού στον οποίο απευθύνεται η ομοιοπαθητική θεραπεία. Υπάρχει περίπτωση ένας οργανισμός να έχει δυνατότητες εξέλιξης και αυτοθεραπείας που κανένας έμπειρος γιατρός (ομοιοπαθητικός ή άλλος) να μην μπορεί  να προβλέψει. Σε τέτοια περίπτωση ακόμη κι αν η βελτίωση της υγείας δεν φαίνεται δυνατή, είναι πιθανή (συνέβη με μένα στην τελευταία έξαρση του Χασιμότο).

Γιατί η ομοιοπαθητική κινητοποιεί την ικανότητα του οργανισμού για αυτοθεραπεία. Βέβαια, αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, ούτε η ομοιοπαθητική αλλά ούτε και οι άλλες (ολιστικές ή μη) θεραπευτικές προσεγγίσεις δεν μπορούν να κάνουν τίποτε.

Κατά κανόνα, ο ομοιοπαθητικός γιατρός, επειδή είναι εκπαιδευμένος γιατρός, με βάση την εμπειρία του, αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες του οργανισμού που έχει μπροστά του, σε λογικό (μικρό) χρονικό διάστημα. Υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί εξαρχής τη θεραπεία, όπως στην περίπτωση φίλης, στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, μετά από ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες.

Αν, ο μη γένοιτο, συμβαίνει αυτό, ο καλός ομοιοπαθητικός, σεβόμενος τη ζωή σε κάθε της έκφραση, ζητά από τον ασθενή να ακολουθήσει τις χημικές μεθόδους της κλασικής ιατρικής προκειμένου να διαφυλάξει τη ζωή του ασθενούς με ή χωρίς παράλληλη ομοιοπαθητική θεραπεία.

(ΣΤ) Τελικά, νομίζω ότι η μεγάλη διαφορά της ομοιοπαθητικής με τους υπόλοιπους κλάδους ή/και ειδικότητες της ιατρικής είναι το πώς αντιλαμβάνεται τα συμπτώματα.

Όταν ο οργανισμός εκτραπεί από τη θέση ισορροπίας, νοσεί δηλαδή, κινητοποιεί τον μηχανισμό αυτοθεραπείας, παράγοντας συμπτώματα που έχουν σαν σκοπό να τον επαναφέρουν στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας, ανάλογα με τα αποθέματα ζωτικής ενέργειας που έχει.

Η ομοιοπαθητική ανιχνεύει από αυτά τα συμπτώματα το είδος της ανισορροπίας και παρεμβαίνει με σκοπό να παρακινήσει και να ενισχύσει τον οργανισμό στην αυτοθεραπευτική του δραστηριότητα.

Η μη ομοιοπαθητική ιατρική παρεμβαίνει με σκοπό να απαλείψει εξαρχής τα συμπτώματα, δηλαδή να κάνει τον οργανισμό να σιωπήσει. Στην προσπάθεια της αυτή, χορηγεί χημικά φάρμακα των οποίων η χρήση -και μάλιστα η μακροχρόνια- καταλήγει να έχει παρενέργειες ή να προκαλεί, σε κάποιες περιπτώσεις, και άλλες ασθένειες.

Και οι δύο προσεγγίσεις πάντως έχουν σαν σκοπό να απαλύνουν τον πόνο και την ταλαιπωρία του ασθενούς ή/και να προστατεύσουν τη ζωή του, κάτω από κανονικές συνθήκες, δηλαδή αν ο γιατρός είναι ικανός και ανιδιοτελής.

Είναι προφανές ότι όσο νωρίτερα δεχτεί κανείς ομοιοπαθητική θεραπεία τόσο καλύτερα. Αν στα 20 μου χρόνια είχα την τύχη να συναντήσω την ομοιοπαθητική, πριν προλάβουν να μου χορηγηθούν 5 τόννοι χημικών έως άσχετων με την πάθησή μου φαρμάκων -μέχρι και ορμόνες μου είχαν δώσει στα 13 μου χρόνια- σήμερα θα ήμουν απόλυτα υγιής και δεν θα είχα ξοδέψει τα τάλαντα που μου έδωσε το Σύμπαν ή ο Θεός σε έναν αγώνα άγονο.

 

Hepatica Nobilis. Άλλο ένα φυτό που χρησιμοποιείται για την παρασκευή ομοιοπαθητικού φάρμακου. 

Τα καλά της ομοιοπαθητικής θεραπείας, όπως τα έζησα

Η ομοιοπαθητική ενδυναμώνει, δίνει την αίσθηση ότι μπορείς παρά τις αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μια παρηγοριά, το γνωστό «χημικό τάπωμα» συμπτωμάτων. Είναι επαναφορά στην πραγματικότητα, όποια πραγματικότητα μπορείς και σου αξίζει. Και είναι ευλογία να μπορείς να δεχτείς την ομοιοπαθητική, δηλαδή τη φυσική θεραπεία, αντί για τη χημική, όταν μάλιστα, όπως στην περίπτωσή μου, δεν μπορεί ο οργανισμός να δεχτεί άλλη βοήθεια με χημικά φάρμακα.

Όταν είσαι υγιής τότε μόνον μπορείς να έχεις θέα στην αλήθεια, τότε μόνον μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Η ομοιοπαθητική επαναφέροντάς σε στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας, προάγει, χωρίς να είναι αυτή η αρχική επιδίωξή της, το «γνώθι σαυτόν». Κι αυτό ενστικτωδώς προσπαθούν να αποφύγουν όσοι την απορρίπτουν, πριν να έχουν τη σχετική πληροφόρηση.

Υπάρχουν και εκείνοι βέβαια που έχουν επισκεφτεί ομοιοπαθητικό γιατρό για μικρό χρονικό διάστημα και εγκαταλείπουν τη θεραπεία επιστρέφοντας στα χημικά φάρμακα. Υπάρχουν δύο λόγοι γι΄ αυτό:
(α) Απαιτούν ή έχουν ανάγκη να απαλλαγούν άμεσα από τα συμπτώματα της ασθένειάς τους. Αυτό σε επώδυνα και χρόνια νοσήματα είναι απόλυτα κατανοητό. Υπάρχουν και άλλοι που νομίζουν ότι σαν μικροί θεοί θα ορίσουν εκείνοι την τύχη του πάσχοντος σώματος και της ψυχής τους. Άλλωστε η επικρατούσα αντίληψη στην πλειονότητα των ανθρώπων του δυτικού κόσμου είναι «είμαι αιώνια νέος, άτρωτος και αθάνατος». Αλλά η ομοιοπαθητική είναι κατά φύσιν θεραπεία και ακολουθεί τον ρυθμό της φύσης, δηλαδή τον ρυθμό με τον οποίο αποκρίνεται το σώμα του ασθενούς στην ομοιοπαθητική θεραπεία.
ή (β) Καθώς ενδυναμώνονται με την ομοιοπαθητική θεραπεία οι  ασθενείς αντιλαμβάνονται από ένστικτο ότι εδώ θα γνωρίσουν τον πραγματικό εαυτό τους και τη ζωή ως έχει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος για οποιονδήποτε από τη γνωριμία με τον πραγματικό εαυτό του και τη συνάντηση με τη σκληρή ενίοτε ζωή. Αλλά όσοι από εμάς ήρθαμε κατά πρόσωπο με τον θάνατο, προτιμάμε τη γνωριμία με τον εαυτό μας παρά να πεθάνουμε.

Μέχρι το ’87 είχα καταπιεί ό,τι χημικό χαπάκι δεν βάζει το μυαλό σας. Η ομοιοπαθητική ήταν για μένα άγνωστη λέξη. Είχαν χωρέσει οι «φυλλάδες», στο βάθος του ομιχλώδους τοπίου του μυαλού μου, τα γνωστά στερεότυπα. Η ομοιοπαθητική φάνταζε στο μυαλό μου πιο κοντινή με το «χόκους πόκους» παρά με την ιατρική.

Όταν η κλασική ιατρική ολοκλήρωσε την άγνοια της εποχής πάνω μου -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού μας οικογενειακού γιατρού- κι έφτασα να πεθάνω, δεν είχα πια να χάσω τίποτε. Έτσι έφτασα στο κατώφλι της ομοιοπαθητικής.

Από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει διάφορες γελοιότητες σχετικά με τον κλάδο αυτό της ιατρικής επιστήμης, βασισμένες πρώτα στην άγνοια και μετά στην προκατάληψη.

«Εγώ δεν πιστεύω στην ομοιοπαθητική». Λες κι η ομοιοπαθητική σε χρειάζεται ως θρησκεία ή ιερατείο – να την πιστέψεις για να σε κάνει καλά.
«Να μείνω χωρίς τον καφεδάκο μου;» Ο καλός κύριος που το είπε αυτό, πέθανε – και θα μπορούσε να έχει «σωθεί».
«Σε κάνουν χειρότερα». Η επιδείνωση που καμιά φορά προκαλεί η ομοιοπαθητική κρατάει ελάχιστα. Είναι αποτέλεσμα του συντονισμού του ομοιοπαθητικού φαρμάκου με την τρέχουσα κατάσταση του οργανισμού. Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός ξέρει πως να σε γιατροπορέψει και να σε βοηθήσει και σε αυτήν τη συγκυρία.
«Δοκίμασε η Τάδε -διάσημη- και κόντεψε να πεθάνει». Ποιος ξέρει που πήγε η καημένη, σε ποιον ανίδεο χωρίς πτυχίο ιατρικής. Γιατί η ομοιοπαθητική είναι ιατρική ειδικότητα και δεν μπορεί να την ασκήσει οποιοσδήποτε χωρίς να είναι γιατρός.
Και άλλα πολλά.

Γιατρός δεν είμαι – είπαμε. Αλλά 29 χρόνια τώρα σπουδάζω το πώς λειτουργεί η ομοιοπαθητική στο σώμα και την ψυχή μου προάγοντας και υποστηρίζοντας, χωρίς παρεμβάσεις και αλλοιώσεις, τη συνειδητότητά μου.

Όταν τελείωσε η πρώτη εκείνη συνεδρία με τον ομοιοπαθητικό γιατρό μου, το 1987, εκείνος με ρώτησε τι περιμένω από την ομοιοπαθητική θεραπεία, κι εγώ του απάντησα: «Να ζήσω». Αυτό σήμαινε ότι θα ήμουν ενεργή σε όλη τη διαδρομή, ότι αποδέχομαι και όχι σύρομαι προς μια κατεύθυνση, επειδή κάποιος μου το είπε ή επειδή κάποιος αποφάσισε να κερδίσει χρήματα από την αρρώστια μου.

Γιατί για την ομοιοπαθητική η υγεία είναι ελευθερία. 

Κι επιβιβάστηκα στο καράβι αυτό, της ομοιοπαθητικής θεραπείας, για ένα μακροχρόνιο ταξίδι που θα με οδηγούσε στην ελευθερία.

Ελευθερία από τον πόνο σε σωματικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση σωματικής ευεξίας.
Ελευθερία από τα πάθη σε συναισθηματικό/ψυχικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση δυναμικής ηρεμίας. (Δυναμισμός = ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα).
Ελευθερία από τον εγωισμό σε διανοητικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση ενοποίησης με την Αλήθεια.
Μονάδα μέτρησης της ανθρώπινης υγείας είναι:
Ο βαθμός της δημιουργικότητας, ισοδύναμα, για το καλό του ατόμου και για το καλό του συνόλου.
Αυτός είναι ο περίφημος ορισμός της υγείας¹, όπως τον διατύπωσε ο δάσκαλος, ερευνητής και συγγραφέας της ομοιοπαθητικής, Γεώργιος Βυθούλκας².

 

 

…και γνώσεσθε την αλήθειαν, καὶ η αλήθεια ελευθερώσει υμάς. Κατά Ιωάννην 8.32

Ευτυχώς που το Σύμπαν με οδήγησε στην ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο. Όπως διαβάζω στο Δίκτυο σήμερα, είναι μία -αν όχι η καταλληλότερη- μέθοδος για το αυτοάνοσο Χασιμότο, μια αρρώστια που αφορά την ολότητα της ύπαρξής σου εν βάθει.

Η αντίληψη της ομοιοπαθητικής για την απουσία ισορροπίας, υγείας δηλαδή, αλλά και η προσέγγιση για την αποκατάστασή της, ήταν τέτοια ώστε να επανέλθω πολύ σύντομα σε μια ανεκτή κατάσταση για να επιζήσω, και, στη συνέχεια, σταδιακά σε 4-5 χρόνια, να με αποδώσει πλήρως στην κοινωνία. Πρωτόγνωρα δυνατή και δημιουργική.

Έκανα αποτοξίνωση από τα ηρεμιστικά, χωρίς άλλα χημικά φάρμακα ή νοσοκομεία. Μετά, όπως το καταλαβαίνω σήμερα, η ομοιοπαθητική θεραπεία άρχισε να αφαιρεί από πάνω μου όλα τα στρώματα της ασθένειας που είχαν επικαθίσει το ένα επάνω στο άλλο, από τα νηπιακά μου χρόνια μέχρι εκείνη τη στιγμή – 30 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή της αρρώστιας, φέρνοντάς με στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας.

Ένιωθα πως ήμουν χιλιάδες κομμάτια που ενώνονταν σταδιακά μεταξύ τους. Ένιωθα πως ήμουν ολόκληρη για πρώτη φορά. Έμαθα τη σημασία της λέξης συμπάγεια (από το συμπαγές και ολόκληρο, αγαπητοί μου) στο κορμί μου. Περπατούσα στο δρόμο κι ένιωθα ότι το πέλμα μου θα μπει στη γη από τη δύναμη που ανάβλυζε από μέσα μου. Ξέχασα την αγοραφοβία και τους πόνους μου. Ο γιατρός μου είπε ότι και άλλοι θεραπευόμενοι -είναι καταγεγραμμένο- αισθάνονταν όπως κι εγώ βαδίζοντας στο δρόμο της υγείας.

Το 1987 δεν ήξερα ότι έχω Χασιμότο. Αλλά η ομοιοπαθητική θεράπευε την αυτοανοσία μου, χωρίς να υπάρχουν ακόμη τα μετρήσιμα κλινικά συμπτώματα της κλασικής ιατρικής. Κι αυτό το καταλαβαίνω σήμερα, με βάση όσα γνωρίζω από εμπειρία και από μελέτη.

Ήδη μέσα στα βιβλία της ομοιοπαθητικής υπήρχε το πορτρέτο μου, πορτρέτο ενός ατόμου με δυνατότητα να παρουσιάσει αυτοάνοσο νόσημα. Τα συμπτώματα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων που πήρα αντιστοιχούσαν στα συμπτώματα της ασθένειας, που ακόμη η κλασική ιατρική δεν είχε ονοματίσει. Δηλαδή, είτε το γνώριζα είτε όχι, θεραπευόμουν –κατά φύσιν και όσο ήταν δυνατόν– από την αρρώστια αυτή, που ήδη φώλιαζε μέσα μου. Έτσι όταν η γονιδιακή αυτοανοσία βασισμένη στα λάθη 34 χρόνων, εμφανίστηκε με την πάροδο της ηλικίας, είχε το σχήμα του Χασιμότο, μιας από της ηπιότερες μορφές αυτοάνοσης ασθένειας. Γιατί υπάρχουν κι άλλες που καθηλώνουν τον άτυχο άνθρωπο ή τον οδηγούν κατευθείαν στο θάνατο.

Όλοι οι παράγοντες οδηγούσαν εκεί:
– γονίδια
– ανατροφή
– περιβάλλον
– επιλογές εγκατεστημένες
– συγκυρίες, δηλαδή τυχαίοι παράγοντες, π.χ. άλλες ασθένειες ή γεγονότα.

Λάθη, πολλά λάθη. Με τέτοια κληρονομιά, δεν έπρεπε να ζω με τον τρόπο που ζούσα. Μακάρι να το ήξερα!

«Είσαι ένα κτίριο», μου είχε πει ο γιατρός μου, «πανύψηλο, λαμπερό, πολυτελές, που στα θεμέλιά του υπάρχει  πρόβλημα».

Εν ολίγοις: αν δεν είχα κάνει ομοιοπαθητική θα είχα πεθάνει. Και είχα τόσες ευκαιρίες. Σημειώστε ότι η διαπίστωση δεν είναι δική μου. Είναι γνώμη και άλλων γιατρών, και μάλιστα της κλασικής ιατρικής.

Επίσης να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι:
Δεν κάνω διαφήμιση της ομοιοπαθητικής και δεν «πουλάω» τίποτε ομοιοπαθητικό. Καταθέτω μόνον την εμπειρία 30 χρόνων ομοιοπαθητικής θεραπείας επάνω μου και τις ευχαριστίες μου στον γιατρό μου Κώστα Ανδριώτη και όσους άλλους υπηρετούν εντίμως την αλήθεια της γνώσης.

Άλλωστε εκτός από ομοιοπαθητική, για να ζήσει κανείς με το αυτοάνοσο τέρας του Χασιμότο, πρέπει να κάνει και πολλά άλλα, στα οποία και θα αναφερθούμε. Αλλιώς …έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.

Αλλά τι είναι η πολυσυζητημένη ομοιοπαθητική; Είναι μια διαφορετική ιατρική;
Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.

 

——————————————

(1) Περισσότερες πληροφορίες: http://www.homeopathy.gr/homeopathy/idiosyncrasy_freedom_homeopathy.html
http://www.homeopathy.gr/homeopathy/articles_homeonews.html

(2) Γεώργιος Βυθούλκας [http://www.vithoulkas.com]: Δάσκαλος της ομοιοπαθητικής σε διεθνές επίπεδο, εγκαθίδρυσε την κλασική ομοιοπαθητική στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε το 1932 στην Aθήνα. Γνώρισε την ομοιοπαθητική «τυχαία» στη Νότιο Αφρική, το 1956, όπου εργαζόταν σαν πολιτικός υπομηχανικός. Η φιλοσοφία και τα αποτελέσματα αυτής της θεραπευτικής μεθόδου τον συνεπήραν τόσο που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σ΄ αυτήν μελετώντας και σπουδάζοντάς την σε διάφορες σχολές. Η μελέτη και η αναζήτηση επιστημονικής εξήγησης επάνω σε αναρίθμητα θέματα της ομοιοπαθητικής επιστήμης, οι μοναδικές θεωρητικές του τοποθετήσεις και το ταλέντο του στον επιστημονικό αυτό κλάδο τον ανέδειξαν σε δάσκαλο της ομοιοπαθητικής και συγγραφέα ομοιοπαθητικών συγγραμμάτων διεθνούς κύρους.

Όταν επέστρεψε, το 1966, στην Eλλάδα άρχισε να εφαρμόζει την ομοιοπαθητική και να διδάσκει ένα μικρό αριθμό Eλλήνων γιατρών. Oι θεραπευτικές επιτυχίες αυτών των πρώτων γιατρών τράβηξαν την προσοχή και άλλων, κι έτσι το 1970 δημιουργείται η Σχολή Oμοιοπαθητικής Iατρικής στην Αθήνα, που μετονομάστηκε σε Kέντρο Oμοιοπαθητικής Iατρικής, αποκλειστικά αφιερωμένο στη διδασκαλία γιατρών.

Ο Γιώργος Βυθούλκας  είναι καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου. Ανάμεσα στις άλλες τιμητικές διακρίσεις αναφέρουμε το εναλλακτικό βραβείο Nόμπελ (The Right Livelihood Award, 1996) για την εργασία του στο χώρο της κλασικής ομοιοπαθητικής.

Ίδρυσε τη Διεθνή Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής, στην Αλόννησο, με στόχο την εκπαίδευση φοιτητών ιατρικής, ιατρών και άλλων υγειονομικών στην κλασική ομοιοπαθητική με βάση τις αρχές του Δρ. Samuel Hahnemann (ιδρυτή της ομοιοπαθητικής στο σύγχρονο κόσμο). Παράλληλα με το διδακτικό της έργο, η Διεθνής Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής  αποτελεί διεθνές κέντρο έρευνας σε συνεργασία με άλλα παρόμοια κέντρα σε όλο τον κόσμο.

——————————————

Φωτό: https://www.flickr.com/photos/hyperion_iapetos/page1