Page 1 of 212

Η δική σας εμπειρία με το Χασιμότο

Στη σελίδα αυτή μπορείτε να αναφέρετε τη δική σας ιστορία με την ασθένεια Χασιμότο. Σε περίπτωση που το κείμενό σας είναι μεγάλο, δηλαδή μεγαλύτερο από 3-4 παραγράφους, μπορείτε να μας το στείλετε σε αρχείο Word και εμείς να το αναρτήσουμε, δίνοντας του περισσότερο χώρο καθώς και χώρο για σχόλια αν το επιθυμείτε. Σε τέτοια περίπτωση παρακαλώ αναφέρετε αν θέλετε να φαίνονται τα στοιχεία σας.

  • Τι σας τρόμαξε πιο πολύ από τα συμπτώματα;
  • Πώς το αντιμετωπίσατε;
  • Περίεργα συμπτώματα που πιστεύετε ότι οφείλονται στην ασθένεια Χασιμότο.
  • Πώς θα χαρακτηρίζατε τη ζωή σας με την ασθένεια Χασιμότο;
  • Έχετε άλλο αυτοάνοσο νόσημα;
  • Έχετε άλλη χρόνια ασθένεια;

9. Ομοιοπαθητική (2): Είναι μια διαφορετική ιατρική η ομοιοπαθητική;

(Α) Λέγεται ότι η ομοιοπαθητική είναι εναλλακτική ιατρική, μια «άλλη» ιατρική. Αλλά η ιατρική είναι μία. Και η ομοιοπαθητική είναι κλάδος της μιας και μοναδικής ιατρικής.

Θεωρώ ότι η μόνη διαφορά της ομοιοπαθητικής με τη γνωστή ιατρική είναι η διαφορετική προσέγγιση του ασθενή και η διαφορετική άποψη για τον τρόπο αποκατάστασης της υγείας του.

Η ομοιοπαθητική είναι μια φυσική, ολιστική ιατρική θεραπευτική μέθοδος. Δεν θεωρεί ότι ο ασθενής είναι μια μηχανή χωρισμένη σε συστήματα (πεπτικό, καρδιαγγειακό κ.λπ.), λειτουργίες (σωματική, ψυχική, διανοητική λειτουργία) και όργανα (καρδιά, μάτια, συκώτι κ.λπ.). Ο διαχωρισμός αυτός είναι απόλυτα αποδεκτός για εκπαιδευτικούς και γνωσιακούς λόγους μόνον. Αφορά φοιτητές ιατρικής και ειδικότητες. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα στην περίπτωση σοβαρών ασθενειών, γίνεται όλο και πιο φανερή η επίδραση της μιας λειτουργίας στην άλλη, του ενός συστήματος στο άλλο ή του ενός οργάνου στα υπόλοιπα.

Μια άλλη διαφορά της ομοιοπαθητικής είναι ότι δεν θεραπεύει ασθένειες, αλλά ασθενείς, προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ισορροπίας, δηλαδή υγείας. Επομένως η ομοιοπαθητική δεν εφαρμόζει την ίδια θεραπεία για την ίδια ασθένεια σε όλους αδιακρίτως. Η εφαρμοζόμενη ομοιοπαθητική θεραπεία είναι προσωπική, και ακόμη και για τον ίδιο ασθενή, λαμβάνεται υπόψη η χρονική στιγμή της ασθένειας.

Θεωρώ ότι η ομοιοπαθητική είναι ιατρική ειδικότητα. Και τις περισσότερες φορές θα παρατηρήσετε ότι οι ομοιοπαθητικοί γιατροί την ασκούν ως δεύτερη ή και τρίτη ειδικότητα.

(Β) Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι πράξη ιατρική. (http://www.homeopathy.gr/iatrikos_syllogos.html)

Προϋπόθεση για την άσκησή της είναι ο θεραπευτής να είναι γιατρός και να εφαρμόζει την ομοιοπαθητική θεραπευτική πράξη με σεβασμό στον όρκο του Ιπποκράτη. Ό,τι δηλαδή περιμένει κανείς από οποιονδήποτε άλλης ειδικότητας γιατρό.

Ο καλός ομοιοπαθητικός, ως πραγματικός γιατρός που είναι, στέλνει τον ασθενή του για εξετάσεις και τον παραπέμπει σε άλλης ειδικότητας γιατρό, όταν χρειάζεται επιπρόσθετη πληροφόρηση, όπως οποιοσδήποτε άλλης ειδικότητας σωστός γιατρός.

Ο καλός ομοιοπαθητικός δεν ισχυρίζεται ποτέ ότι θεραπεύει πάσαν νόσον. Αναγνωρίζει ότι η θεραπευτική του πράξη ορίζεται απόλυτα από τις δυνατότητες/αποθέματα του οργανισμού του ασθενούς που έχει απέναντί του, τα οποία και προσπαθεί όσο γίνεται πιο σύντομα να ανιχνεύσει.

Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός την προσωπική θεώρηση και τις φιλοσοφίες του για τη ζωή τις κρατάει για τον εαυτό του. Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός δεν είναι γκουρού.

 

crocus-sativus-homeopathy

Crocus Sativus. Πολλά φυτά χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ομοιοπαθητικών φαρμάκων. 

(Γ) Η ομοιοπαθητική ιατρική δεν δίνει χημικά φάρμακα. Δίνει φυσικά φάρμακα που συντονίζονται με τον πάσχοντα οργανισμό προκειμένου να τον «παρακινήσουν» να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στη δεδομένη χρονική στιγμή.

Τα φάρμακα είναι διαλύματα ουσιών, φυτικών, ζωικών, ορυκτών, αραιωμένων χιλιάδες φορές, τόσο που πολλές φορές να μην ανιχνεύεται καν μόριο της ουσίας στο τελικό διάλυμα. Έτσι, αν το φάρμακο που σας δώσουν είναι π.χ. το δηλητήριο ενός φιδιού, μην τρομάξετε: δεν πρόκειται να δηλητηριαστείτε.

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο πρέπει να ταιριάζει με τον πάσχοντα οργανισμό, τη συγκεκριμένη στιγμή. Δηλαδή πάντα και σε δεδομένη στιγμή κάποια φάρμακα είναι συμβατά με μας και κάποια όχι. Ο γιατρός επιλέγει το άριστο φάρμακο της δεδομένης στιγμής για το συγκεκριμένο ασθενή. Όλα τα συμβατά με τον ασθενή ομοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύουν τα συμπτώματα που μπορούν να προκαλέσουν αν δοθούν σ΄αυτόν όταν είναι υγιής. Έτσι, η ομοιοπαθητική λέγεται ομοιο-παθητική γιατί θεραπεύει με τα όμοια φάρμακα τα όμοια συμπτώματα.

Είναι φανερό ότι για τους παραπάνω λόγους:
(α) δεν παίρνουμε ομοιοπαθητικά φάρμακα μόνοι μας. Πρέπει να υπάρχει πάντα γιατρός -και όχι κάποιος που παριστάνει το γιατρό- για να κάνει σωστή διάγνωση και σωστή επιλογή του φαρμάκου.
(β) τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δίνονται ΠΑΝΤΑ από ομοιοπαθητικό ΓΙΑΤΡΟ.
(γ) ενημερώνουμε πάντα τον ομοιοπαθητικό γιατρό μας για νέα συμπτώματα για να κρίνει αν και πότε χρειαζόμαστε νέο φάρμακο.

(Δ) Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αραιώνονται αλλά και δυναμοποιούνται για να δράσουν. Για παράδειγμα: 1 μέρος της δραστικής ουσίας διαλύεται σε 10 μέρη διαλυτικού μέσου, π.χ. νερού, αλκοόλης, λακτόζης. Το διάλυμα αυτό υφίσταται κρούση σε ειδικό μηχάνημα. Τα παλιά χρόνια η κρούση γινόταν με το χέρι. Κατόπιν, 1 μέρος από το διάλυμα που προέκυψε, διαλύεται ξανά σε 10 μέρη διαλυτικού μέσου. Και πάλι ακολουθεί κρούση. Αυτό γίνεται χιλιάδες φορές. Όσο πιο πολλές φορές επαναλαμβάνεται αυτή η διαδικασία, τόσο ισχυρότερο είναι το φάρμακο που προκύπτει. Αλλά πώς είναι δραστικό ένα διάλυμα στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα μόριο της δραστικής ουσίας;

Τα μικρότατα μέρη της ύλης, αυτά που είναι μικρότερα από τα ηλεκτρόνια και πρωτόνια που συγκροτούν τα μόρια, και που μόλις ίσως τα θυμάστε από το σχολείο, τόσο μικρά ώστε να θεωρούνται «πακέτα ενέργειας» έχουν την ικανότητα με την κρούση/διαδικασία δυναμοποίησης, να διατηρούν τις ιδιότητες τη ύλης από την οποία προήλθαν. Σχετική μελέτη για τη «μνήμη του νερού και των διαλυμάτων που προκύπτουν από αυτό» έγινε στο δικό μας Πολυτεχνείο στη δεκαετία του ΄90.  Επειδή ποτέ δεν φαντάστηκα ότι σε κάτι θα μου χρησίμευε αυτή η πληροφορία, δεν συγκράτησα τα στοιχεία της μελέτης αυτής. Θα παρακαλούσα για σχετικές πληροφορίες, όποιον γνωρίζει ή/και έλαβε μέρος στην έρευνα και τύχει να διαβάζει το κείμενο αυτό.

Pinctada_margaritifera-homeopathy

Αλλά και τα στρείδια, που παράγουν μαργαριτάρια, χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός πολύ συνηθισμένου ομοιοπαθητικού φάρμακου, του Calcarea Carbonica. Φωτό: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pinctada_margaritifera_MHNT.CON.2002.893.jpg, Μουσείο της Τουλούζης.

(Ε) Υπάρχουν φορές που η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να κάτι τίποτε. Άλλες, όπως είναι η δική μου περίπτωση, μπορεί να βελτιώσει την υγεία του ασθενούς, θωρακίζοντάς τον από τα χειρότερα, χωρίς να οδηγήσει σε πλήρη ίαση.

Πότε γίνεται το ένα και πότε το άλλο:
α. — Όταν υπάρχει βλάβη μη αντιστρεπτή για παράδειγμα σε ιστούς.
β. — Όταν, όπως στην περίπτωσή μου, πρόκειται για χρόνια ασθένεια που παρέμεινε αθεράπευτη για πολλά χρόνια και συσσώρευσε συμπτώματα επί συμπτωμάτων, δηλαδή την μία ασθένεια επάνω στην άλλη.

Η εμπειρία μου: Όλα όμως εξαρτώνται από την κατάσταση του οργανισμού στον οποίο απευθύνεται η ομοιοπαθητική θεραπεία. Υπάρχει περίπτωση ένας οργανισμός να έχει δυνατότητες εξέλιξης και αυτοθεραπείας που κανένας έμπειρος γιατρός (ομοιοπαθητικός ή άλλος) να μην μπορεί  να προβλέψει. Σε τέτοια περίπτωση ακόμη κι αν η βελτίωση της υγείας δεν φαίνεται δυνατή, είναι πιθανή (συνέβη με μένα στην τελευταία έξαρση του Χασιμότο).

Γιατί η ομοιοπαθητική κινητοποιεί την ικανότητα του οργανισμού για αυτοθεραπεία. Βέβαια, αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, ούτε η ομοιοπαθητική αλλά ούτε και οι άλλες (ολιστικές ή μη) θεραπευτικές προσεγγίσεις δεν μπορούν να κάνουν τίποτε.

Κατά κανόνα, ο ομοιοπαθητικός γιατρός, επειδή είναι εκπαιδευμένος γιατρός, με βάση την εμπειρία του, αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες του οργανισμού που έχει μπροστά του, σε λογικό (μικρό) χρονικό διάστημα. Υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί εξαρχής τη θεραπεία, όπως στην περίπτωση φίλης, στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, μετά από ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες.

Αν, ο μη γένοιτο, συμβαίνει αυτό, ο καλός ομοιοπαθητικός, σεβόμενος τη ζωή σε κάθε της έκφραση, ζητά από τον ασθενή να ακολουθήσει τις χημικές μεθόδους της κλασικής ιατρικής προκειμένου να διαφυλάξει τη ζωή του ασθενούς με ή χωρίς παράλληλη ομοιοπαθητική θεραπεία.

(ΣΤ) Τελικά, νομίζω ότι η μεγάλη διαφορά της ομοιοπαθητικής με τους υπόλοιπους κλάδους ή/και ειδικότητες της ιατρικής είναι το πώς αντιλαμβάνεται τα συμπτώματα.

Όταν ο οργανισμός εκτραπεί από τη θέση ισορροπίας, νοσεί δηλαδή, κινητοποιεί τον μηχανισμό αυτοθεραπείας, παράγοντας συμπτώματα που έχουν σαν σκοπό να τον επαναφέρουν στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας, ανάλογα με τα αποθέματα ζωτικής ενέργειας που έχει.

Η ομοιοπαθητική ανιχνεύει από αυτά τα συμπτώματα το είδος της ανισορροπίας και παρεμβαίνει με σκοπό να παρακινήσει και να ενισχύσει τον οργανισμό στην αυτοθεραπευτική του δραστηριότητα.

Η μη ομοιοπαθητική ιατρική παρεμβαίνει με σκοπό να απαλείψει εξαρχής τα συμπτώματα, δηλαδή να κάνει τον οργανισμό να σιωπήσει. Στην προσπάθεια της αυτή, χορηγεί χημικά φάρμακα των οποίων η χρήση -και μάλιστα η μακροχρόνια- καταλήγει να έχει παρενέργειες ή να προκαλεί, σε κάποιες περιπτώσεις, και άλλες ασθένειες.

Και οι δύο προσεγγίσεις πάντως έχουν σαν σκοπό να απαλύνουν τον πόνο και την ταλαιπωρία του ασθενούς ή/και να προστατεύσουν τη ζωή του, κάτω από κανονικές συνθήκες, δηλαδή αν ο γιατρός είναι ικανός και ανιδιοτελής.

Είναι προφανές ότι όσο νωρίτερα δεχτεί κανείς ομοιοπαθητική θεραπεία τόσο καλύτερα. Αν στα 20 μου χρόνια είχα την τύχη να συναντήσω την ομοιοπαθητική, πριν προλάβουν να μου χορηγηθούν 5 τόννοι χημικών έως άσχετων με την πάθησή μου φαρμάκων -μέχρι και ορμόνες μου είχαν δώσει στα 13 μου χρόνια- σήμερα θα ήμουν απόλυτα υγιής και δεν θα είχα ξοδέψει τα τάλαντα που μου έδωσε το Σύμπαν ή ο Θεός σε έναν αγώνα άγονο.

 

hepatica-nobilis-homeopathy

Hepatica Nobilis. Άλλο ένα φυτό που χρησιμοποιείται για την παρασκευή ομοιοπαθητικού φάρμακου. 

Τα καλά της ομοιοπαθητικής θεραπείας, όπως τα έζησα

Η ομοιοπαθητική ενδυναμώνει, δίνει την αίσθηση ότι μπορείς παρά τις αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μια παρηγοριά, το γνωστό «χημικό τάπωμα» συμπτωμάτων. Είναι επαναφορά στην πραγματικότητα, όποια πραγματικότητα μπορείς και σου αξίζει. Και είναι ευλογία να μπορείς να δεχτείς την ομοιοπαθητική, δηλαδή τη φυσική θεραπεία, αντί για τη χημική, όταν μάλιστα, όπως στην περίπτωσή μου, δεν μπορεί ο οργανισμός να δεχτεί άλλη βοήθεια με χημικά φάρμακα.

Όταν είσαι υγιής τότε μόνον μπορείς να έχεις θέα στην αλήθεια, τότε μόνον μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Η ομοιοπαθητική επαναφέροντάς σε στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας, προάγει, χωρίς να είναι αυτή η αρχική επιδίωξή της, το «γνώθι σαυτόν». Κι αυτό ενστικτωδώς προσπαθούν να αποφύγουν όσοι την απορρίπτουν, πριν να έχουν τη σχετική πληροφόρηση.

Υπάρχουν και εκείνοι βέβαια που έχουν επισκεφτεί ομοιοπαθητικό γιατρό για μικρό χρονικό διάστημα και εγκαταλείπουν τη θεραπεία επιστρέφοντας στα χημικά φάρμακα. Υπάρχουν δύο λόγοι γι΄ αυτό:
(α) Απαιτούν ή έχουν ανάγκη να απαλλαγούν άμεσα από τα συμπτώματα της ασθένειάς τους. Αυτό σε επώδυνα και χρόνια νοσήματα είναι απόλυτα κατανοητό. Υπάρχουν και άλλοι που νομίζουν ότι σαν μικροί θεοί θα ορίσουν εκείνοι την τύχη του πάσχοντος σώματος και της ψυχής τους. Άλλωστε η επικρατούσα αντίληψη στην πλειονότητα των ανθρώπων του δυτικού κόσμου είναι «είμαι αιώνια νέος, άτρωτος και αθάνατος». Αλλά η ομοιοπαθητική είναι κατά φύσιν θεραπεία και ακολουθεί τον ρυθμό της φύσης, δηλαδή τον ρυθμό με τον οποίο αποκρίνεται το σώμα του ασθενούς στην ομοιοπαθητική θεραπεία.
ή (β) Καθώς ενδυναμώνονται με την ομοιοπαθητική θεραπεία οι  ασθενείς αντιλαμβάνονται από ένστικτο ότι εδώ θα γνωρίσουν τον πραγματικό εαυτό τους και τη ζωή ως έχει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος για οποιονδήποτε από τη γνωριμία με τον πραγματικό εαυτό του και τη συνάντηση με τη σκληρή ενίοτε ζωή. Αλλά όσοι από εμάς ήρθαμε κατά πρόσωπο με τον θάνατο, προτιμάμε τη γνωριμία με τον εαυτό μας παρά να πεθάνουμε.

8. Ομοιοπαθητική (1): Μια «πρώτη γνωριμία» – 30 χρόνια πριν

Μέχρι το ’87 είχα καταπιεί ό,τι χημικό χαπάκι δεν βάζει το μυαλό σας. Η ομοιοπαθητική ήταν για μένα άγνωστη λέξη. Είχαν χωρέσει οι «φυλλάδες», στο βάθος του ομιχλώδους τοπίου του μυαλού μου, τα γνωστά στερεότυπα. Η ομοιοπαθητική φάνταζε στο μυαλό μου πιο κοντινή με το «χόκους πόκους» παρά με την ιατρική.

Όταν η κλασική ιατρική ολοκλήρωσε την άγνοια της εποχής πάνω μου -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού μας οικογενειακού γιατρού- κι έφτασα να πεθάνω, δεν είχα πια να χάσω τίποτε. Έτσι έφτασα στο κατώφλι της ομοιοπαθητικής.

Από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει διάφορες γελοιότητες σχετικά με τον κλάδο αυτό της ιατρικής επιστήμης, βασισμένες πρώτα στην άγνοια και μετά στην προκατάληψη.

«Εγώ δεν πιστεύω στην ομοιοπαθητική». Λες κι η ομοιοπαθητική σε χρειάζεται ως θρησκεία ή ιερατείο – να την πιστέψεις για να σε κάνει καλά.
«Να μείνω χωρίς τον καφεδάκο μου;» Ο καλός κύριος που το είπε αυτό, πέθανε – και θα μπορούσε να έχει «σωθεί».
«Σε κάνουν χειρότερα». Η επιδείνωση που καμιά φορά προκαλεί η ομοιοπαθητική κρατάει ελάχιστα. Είναι αποτέλεσμα του συντονισμού του ομοιοπαθητικού φαρμάκου με την τρέχουσα κατάσταση του οργανισμού. Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός ξέρει πως να σε γιατροπορέψει και να σε βοηθήσει και σε αυτήν τη συγκυρία.
«Δοκίμασε η Τάδε -διάσημη- και κόντεψε να πεθάνει». Ποιος ξέρει που πήγε η καημένη, σε ποιον ανίδεο χωρίς πτυχίο ιατρικής. Γιατί η ομοιοπαθητική είναι ιατρική ειδικότητα και δεν μπορεί να την ασκήσει οποιοσδήποτε χωρίς να είναι γιατρός.
Και άλλα πολλά.

Γιατρός δεν είμαι – είπαμε. Αλλά 29 χρόνια τώρα σπουδάζω το πώς λειτουργεί η ομοιοπαθητική στο σώμα και την ψυχή μου προάγοντας και υποστηρίζοντας, χωρίς παρεμβάσεις και αλλοιώσεις, τη συνειδητότητά μου.

Όταν τελείωσε η πρώτη εκείνη συνεδρία με τον ομοιοπαθητικό γιατρό μου, το 1987, εκείνος με ρώτησε τι περιμένω από την ομοιοπαθητική θεραπεία, κι εγώ του απάντησα: «Να ζήσω». Αυτό σήμαινε ότι θα ήμουν ενεργή σε όλη τη διαδρομή, ότι αποδέχομαι και όχι σύρομαι προς μια κατεύθυνση, επειδή κάποιος μου το είπε ή επειδή κάποιος αποφάσισε να κερδίσει χρήματα από την αρρώστια μου.

Γιατί για την ομοιοπαθητική η υγεία είναι ελευθερία. 

Κι επιβιβάστηκα στο καράβι αυτό, της ομοιοπαθητικής θεραπείας, για ένα μακροχρόνιο ταξίδι που θα με οδηγούσε στην ελευθερία.

Ελευθερία από τον πόνο σε σωματικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση σωματικής ευεξίας.
Ελευθερία από τα πάθη σε συναισθηματικό/ψυχικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση δυναμικής ηρεμίας. (Δυναμισμός = ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα).
Ελευθερία από τον εγωισμό σε διανοητικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση ενοποίησης με την Αλήθεια.
Μονάδα μέτρησης της ανθρώπινης υγείας είναι:
Ο βαθμός της δημιουργικότητας, ισοδύναμα, για το καλό του ατόμου και για το καλό του συνόλου.
Αυτός είναι ο περίφημος ορισμός της υγείας1, όπως τον διατύπωσε ο δάσκαλος, ερευνητής και συγγραφέας της ομοιοπαθητικής, Γεώργιος Βυθούλκας2.

 

homeopathy-freedom2

 

…και γνώσεσθε την αλήθειαν, καὶ η αλήθεια ελευθερώσει υμάς. Κατά Ιωάννην 8.32

Ευτυχώς που το Σύμπαν με οδήγησε στην ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο. Όπως διαβάζω στο Δίκτυο σήμερα, είναι μία -αν όχι η καταλληλότερη- μέθοδος για το αυτοάνοσο Χασιμότο, μια αρρώστια που αφορά την ολότητα της ύπαρξής σου εν βάθει.

Η αντίληψη της ομοιοπαθητικής για την απουσία ισορροπίας, υγείας δηλαδή, αλλά και η προσέγγιση για την αποκατάστασή της, ήταν τέτοια ώστε να επανέλθω πολύ σύντομα σε μια ανεκτή κατάσταση για να επιζήσω, και, στη συνέχεια, σταδιακά σε 4-5 χρόνια, να με αποδώσει πλήρως στην κοινωνία. Πρωτόγνωρα δυνατή και δημιουργική.

Έκανα αποτοξίνωση από τα ηρεμιστικά, χωρίς άλλα χημικά φάρμακα ή νοσοκομεία. Μετά, όπως το καταλαβαίνω σήμερα, η ομοιοπαθητική θεραπεία άρχισε να αφαιρεί από πάνω μου όλα τα στρώματα της ασθένειας που είχαν επικαθίσει το ένα επάνω στο άλλο, από τα νηπιακά μου χρόνια μέχρι εκείνη τη στιγμή – 30 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή της αρρώστιας, φέρνοντάς με στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας.

Ένιωθα πως ήμουν χιλιάδες κομμάτια που ενώνονταν σταδιακά μεταξύ τους. Ένιωθα πως ήμουν ολόκληρη για πρώτη φορά. Έμαθα τη σημασία της λέξης συμπάγεια (από το συμπαγές και ολόκληρο, αγαπητοί μου) στο κορμί μου. Περπατούσα στο δρόμο κι ένιωθα ότι το πέλμα μου θα μπει στη γη από τη δύναμη που ανάβλυζε από μέσα μου. Ξέχασα την αγοραφοβία και τους πόνους μου. Ο γιατρός μου είπε ότι και άλλοι θεραπευόμενοι -είναι καταγεγραμμένο- αισθάνονταν όπως κι εγώ βαδίζοντας στο δρόμο της υγείας.

Το 1987 δεν ήξερα ότι έχω Χασιμότο. Αλλά η ομοιοπαθητική θεράπευε την αυτοανοσία μου, χωρίς να υπάρχουν ακόμη τα μετρήσιμα κλινικά συμπτώματα της κλασικής ιατρικής. Κι αυτό το καταλαβαίνω σήμερα, με βάση όσα γνωρίζω από εμπειρία και από μελέτη.

Ήδη μέσα στα βιβλία της ομοιοπαθητικής υπήρχε το πορτρέτο μου, πορτρέτο ενός ατόμου με δυνατότητα να παρουσιάσει αυτοάνοσο νόσημα. Τα συμπτώματα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων που πήρα αντιστοιχούσαν στα συμπτώματα της ασθένειας, που ακόμη η κλασική ιατρική δεν είχε ονοματίσει. Δηλαδή, είτε το γνώριζα είτε όχι, θεραπευόμουν –κατά φύσιν και όσο ήταν δυνατόν– από την αρρώστια αυτή, που ήδη φώλιαζε μέσα μου. Έτσι όταν η γονιδιακή αυτοανοσία βασισμένη στα λάθη 34 χρόνων, εμφανίστηκε με την πάροδο της ηλικίας, είχε το σχήμα του Χασιμότο, μιας από της ηπιότερες μορφές αυτοάνοσης ασθένειας. Γιατί υπάρχουν κι άλλες που καθηλώνουν τον άτυχο άνθρωπο ή τον οδηγούν κατευθείαν στο θάνατο.

Όλοι οι παράγοντες οδηγούσαν εκεί:
– γονίδια
– ανατροφή
– περιβάλλον
– επιλογές εγκατεστημένες
– συγκυρίες, δηλαδή τυχαίοι παράγοντες, π.χ. άλλες ασθένειες ή γεγονότα.

Λάθη, πολλά λάθη. Με τέτοια κληρονομιά, δεν έπρεπε να ζω με τον τρόπο που ζούσα. Μακάρι να το ήξερα!

«Είσαι ένα κτίριο», μου είχε πει ο γιατρός μου, «πανύψηλο, λαμπερό, πολυτελές, που στα θεμέλιά του υπάρχει  πρόβλημα».

Εν ολίγοις: αν δεν είχα κάνει ομοιοπαθητική θα είχα πεθάνει. Και είχα τόσες ευκαιρίες. Σημειώστε ότι η διαπίστωση δεν είναι δική μου. Είναι γνώμη και άλλων γιατρών, και μάλιστα της κλασικής ιατρικής.

Επίσης να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι:
Δεν κάνω διαφήμιση της ομοιοπαθητικής και δεν «πουλάω» τίποτε ομοιοπαθητικό. Καταθέτω μόνον την εμπειρία 30 χρόνων ομοιοπαθητικής θεραπείας επάνω μου και τις ευχαριστίες μου στον γιατρό μου Κώστα Ανδριώτη και όσους άλλους υπηρετούν εντίμως την αλήθεια της γνώσης.

Άλλωστε εκτός από ομοιοπαθητική, για να ζήσει κανείς με το αυτοάνοσο τέρας του Χασιμότο, πρέπει να κάνει και πολλά άλλα, στα οποία και θα αναφερθούμε. Αλλιώς …έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.

Αλλά τι είναι η πολυσυζητημένη ομοιοπαθητική; Είναι μια διαφορετική ιατρική;
Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.

 

——————————————

(1) Περισσότερες πληροφορίες: http://www.homeopathy.gr/homeopathy/idiosyncrasy_freedom_homeopathy.html
http://www.homeopathy.gr/homeopathy/articles_homeonews.html

(2) Γεώργιος Βυθούλκας [http://www.vithoulkas.com]: Δάσκαλος της ομοιοπαθητικής σε διεθνές επίπεδο, εγκαθίδρυσε την κλασική ομοιοπαθητική στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε το 1932 στην Aθήνα. Γνώρισε την ομοιοπαθητική «τυχαία» στη Νότιο Αφρική, το 1956, όπου εργαζόταν σαν πολιτικός υπομηχανικός. Η φιλοσοφία και τα αποτελέσματα αυτής της θεραπευτικής μεθόδου τον συνεπήραν τόσο που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σ΄ αυτήν μελετώντας και σπουδάζοντάς την σε διάφορες σχολές. Η μελέτη και η αναζήτηση επιστημονικής εξήγησης επάνω σε αναρίθμητα θέματα της ομοιοπαθητικής επιστήμης, οι μοναδικές θεωρητικές του τοποθετήσεις και το ταλέντο του στον επιστημονικό αυτό κλάδο τον ανέδειξαν σε δάσκαλο της ομοιοπαθητικής και συγγραφέα ομοιοπαθητικών συγγραμμάτων διεθνούς κύρους.

Όταν επέστρεψε, το 1966, στην Eλλάδα άρχισε να εφαρμόζει την ομοιοπαθητική και να διδάσκει ένα μικρό αριθμό Eλλήνων γιατρών. Oι θεραπευτικές επιτυχίες αυτών των πρώτων γιατρών τράβηξαν την προσοχή και άλλων, κι έτσι το 1970 δημιουργείται η Σχολή Oμοιοπαθητικής Iατρικής στην Αθήνα, που μετονομάστηκε σε Kέντρο Oμοιοπαθητικής Iατρικής, αποκλειστικά αφιερωμένο στη διδασκαλία γιατρών.

Ο Γιώργος Βυθούλκας  είναι καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου. Ανάμεσα στις άλλες τιμητικές διακρίσεις αναφέρουμε το εναλλακτικό βραβείο Nόμπελ (The Right Livelihood Award, 1996) για την εργασία του στο χώρο της κλασικής ομοιοπαθητικής.

Ίδρυσε τη Διεθνή Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής, στην Αλόννησο, με στόχο την εκπαίδευση φοιτητών ιατρικής, ιατρών και άλλων υγειονομικών στην κλασική ομοιοπαθητική με βάση τις αρχές του Δρ. Samuel Hahnemann (ιδρυτή της ομοιοπαθητικής στο σύγχρονο κόσμο). Παράλληλα με το διδακτικό της έργο, η Διεθνής Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής  αποτελεί διεθνές κέντρο έρευνας σε συνεργασία με άλλα παρόμοια κέντρα σε όλο τον κόσμο.

——————————————

Φωτό: https://www.flickr.com/photos/hyperion_iapetos/page1

7. Βενζοδιαζεπίνες και υποθυρεοειδισμός

ή Πώς του ξέφυγα του Κυρίου Θανάτου

Εγώ για αλλού επήγαινα κι αλλού η ζωή με πάει…

Σας είπα πώς με «χαπάκωσε» ένας ανίδεος και συμφεροντολόγος ψυχίατρος, όταν ήμουν πολύ μικρή – ευτυχώς έχει πεθάνει, αλλά πρόλαβε κι έβλαψε πολύ κόσμο. Η ερωτική απογοήτευση ήταν γι΄αυτόν αρχή ψύχωσης! Αλλά κι ένας γνωστός μου, νεαρός τότε, που είχε την ατυχία να επισκέπτεται τον ίδιο γιατρό, με λαμπρές σπουδές και καριέρα -μια χαρά άνθρωπος- κατά τη γνώμη του κ. γιατρού «ήταν ομοφυλόφιλος και σχιζοφρενής αφού ήταν ομοφυλόφιλος», γιατί είχε συνευρεθεί άπαξ με άτομο του ίδιου φύλου. Ήταν πολλά τα λεφτά της εβδομαδιαίας επίσκεψης, βλέπετε.

«Θα σε βάλω σε ένα γυάλινο κουτί», μου είχε πει. «Όποιο ερέθισμα έρχεται, θα κάνει επάνω σου “τινκ” και όχι “μπαμ’». Η άριστη συνταγή για να μην εξελιχτεί ο εγκέφαλος μου και να μην μεγαλώσω ποτέ. Μου έδωσε ένα σωρό βαριά αγχολυτικά και το γνωστότατο αντικαταθλιπτικό της εποχής -1976- για να καταλήξουμε στις γνωστές ανά τον κόσμο βενζοδιαζεπίνες. Περιέργως -αλλά σκασίλα του του κυρίου- με τα βαριά αγχολυτικά και το αντικαταθλιπτικό αρρώστησα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, επηρεάστηκαν ακόμη και οι νοητικές μου λειτουργίες – κι αυτό από την αρχή μέχρι το τέλος της λήψης, κάτι πολλοί μήνες δηλαδή, όταν ο κ. ψυχίατρος αποφάσισε ότι αρκετά με διέλυσε ήμουν πια «αφοσιωμένη, δική του» ασθενής!

Οι βενζοδιαζεπίνες είναι ηρεμιστικά που ανακαλύφθηκαν στον πόλεμο και δίνονταν στους φαντάρους που πολεμούσαν για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Στη συνέχεια θεωρήθηκαν το μαγικό φάρμακο, φάρμακο δια πάσαν νόσον και μαλακίαν. Οι βενζοδιαζεπίνες δίνονται και σήμερα με μεγάλη ευκολία. Για τα εμπορικά, γνωστότατα ονόματα, παρακαλώ απευθυνθείτε στο γιατρό σας. Βεβαίως, σε μια κρίσιμη στιγμή, τα ηρεμιστικά σε βοηθάνε να γλιτώσεις από κάτι χειρότερο, ακόμη κι από το θάνατο, αλλά η καθημερινή χρήση, πάνω από 15 μέρες, κρύβει σοβαρούς κινδύνους επίσης. Ρωτήστε όποιο καλό γιατρό έχετε απέναντί σας.

Κανείς δεν μιλούσε για τον εθισμό. Δεν ξέρω αν υπήρχαν ή νοιάζονταν οι γιατροί για follow-ups τότε.

Μέσα στα πρώτα χρόνια της χρήσης ηρεμιστικών που έκανα, είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την ίδια ουσία που έπαιρνα κι εγώ. Πάντα υπήρχε η δικαιολογία ότι έφταιγε για κάτι ο «κακός» άρρωστος. Έτσι χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου μέσα μου.

Συγχρόνως, τα υπόλοιπα συμπτώματα υποθυρεοειδισμού που είχα από μικρό παιδί, γίνονταν όλο και χειρότερα. Και δυστυχώς εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει σύμπτωμα του Χασιμότο που να μην έχω βιώσει.

«Η λανθασμένη άσκηση της ιατρικής από μέρους των ψυχιάτρων, και στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, έφτανε κάποτε τα όρια του ποινικού αδικήματος», φρόντισε να με πληροφορήσει η ψυχολόγος στην οποία σύχναζα πολύ αργότερα.

Έντεκα ολόκληρα χρόνια ήμουν εξαρτημένη από το ηλίθιο χαπάκι που δεν είχε σχέση με την πραγματική μου αρρώστια. Γύρισα όλους τους γιατρούς του λεκανοπεδίου, πέρασα από ομάδα γιατρών. Με διαβεβαίωναν ότι δεν ήταν κάτι το σοβαρό, ούτε η λήψη του χαπακίου, ούτε η υποτιθέμενη αρρώστια για την οποία το έπαιρνα.

«Σιγά, μια νεύρωση έχετε. Όλοι έχουμε.»
«Κυρία μου δεν έχετε τίποτε, συνάχι μπροστά στον καρκίνο έχετε. Πώς κάνετε έτσι;»
«Δεν χαίρεστε μαντάμ, που είστε τόσο ευφυής;»
«Λίγο άγχος έχετε, τι ανησυχείτε τώρα;»
Ήταν οι συνηθισμένες φράσεις που άκουγα από τους διάφορους γιατρούς, τόσους στον αριθμό που δεν μπορώ να τους θυμηθώ όλους.

Αλλά το χαπάκι ούτε το άγχος λιγόστευε, ούτε τίποτε άλλο στη ζωή μου βελτίωνε. Το αντίθετο μάλιστα. Κάποτε το συκώτι μου πρήστηκε τόσο που έγινε 3 φορές το φυσιολογικό. Ο ηπατολόγος μου δήλωσε ότι είναι πολύ κακή συνήθεια αυτή που έχω. Είχα καταλήξει να παίρνω το 1/4 του ελάχιστου χαπακίου, κι όταν έκανα απόπειρα να το κόψω, το σώμα μου αποδιοργανωνόταν τελείως. Ακόμη κι όταν το άλλαζα με ένα ξαδερφάκι του, η απόκριση του σώματός μου ήταν η ίδια – έντονα συμπτώματα στέρησης και δεν εννοώ ψυχολογικά. Κανονικός και επικίνδυνος εθισμός.

Παρακαλούσα για βοήθεια. «Αν γίνει πόλεμος και δεν υπάρχει η ουσία αυτή, τι θα γίνω;» ρώταγα απελπισμένη τους ψυχίατρους. Αφελής ερώτηση. Κάποιος φίλος με το ίδιο πρόβλημα ρωτώντας τον γιατρό του πήρε την απάντηση: «Πράγματι σε ένα ποσοστό του πληθυσμού, ας πούμε στον ένα ή δύο στους δέκα, κάνει τρομερό εθισμό. Δεν ξέρουμε όμως γιατί.»

Το γιατί, ή περίπου το γιατί, το μάθαμε 2 χρόνια πριν (2013), τουλάχιστον τότε το διάβασα στις εφημερίδες. Τα ηρεμιστικά είχαν σκοτώσει μερικά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Δεν ανέφερε η είδηση γιατί. Έλεγε μόνο πως η μακροχρόνια χρήση των συγκεκριμένων ηρεμιστικών (μπορεί να υπάρχουν κι άλλα – δεν είμαι γιατρός να ξέρω) προκαλούσε σοβαρά προβλήματα σε βασικά όργανα ή στο αίμα κ.λπ. Θυμήθηκα το θείο μου που πέθανε από αιμόλυση εξαιτίας της χρήσης του ίδιου ακριβώς σκευάσματος.

Αυτό που ήξερα παρατηρώντας το καημένο το σώμα μου (1976-1987), αυτό που με έφτασε στο χείλος του τάφου, επιτέλους το ανακάλυψε ο κόσμος το 2013!

Ευτυχώς το 1987 αποδομήθηκα τελείως, αλλά δεν πέθανα. Ο οικογενειακός μας γιατρός με είχε ταράξει στις ενέσεις βιταμινών και στα αναβολικά, χωρίς να καταλαβαίνει τι έχω. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Σταμάτησα να τρώω και να πίνω, χωρίς να έχω κατάθλιψη ή κάποια άλλη διαγνώσιμη ασθένεια. Έχανα ένα κιλό την ημέρα άπραγη κι αβοήθητη.

Η φίλη που μου έκανε τις ενέσεις πήγαινε σε ομοιοπαθητικό γιατρό. Μετά από ικανό χρονικό διάστημα με έπεισε και τα κατάφερα. Πήγα στον ομοιοπαθητικό – οριζοντίως βέβαια. Μόλις και διά της βίας περπατούσα από την εξάντληση. Δεν ήξερα τίποτε για την ομοιοπαθητική τότε, αλλά τι είχα να χάσω; Πέθαινα και η κλασική ιατρική δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Έκανα αποτοξίνωση με τη βοήθεια του καλού νευρολόγου-ψυχίατρου και ομοιοπαθητικού γιατρού κ. Κώστα Ανδριώτη. Ακολουθώ από τότε τον δρόμο της ομοιοπαθητικής με τον ίδιο γιατρό. Και πιστεύω ότι το αυτοάνοσο που έχω θα ήταν πολύ χειρότερο, αν το ανοσοποιητικό -με την ευρεία έννοια που το εννοούν οι ομοιοπαθητικοί- δεν είχε τη στήριξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας.

Το 2014 διάβασα στην εφημερίδα νέα ανακοίνωση ότι οι βενζοδιαζεπίνες και τα αυτοάνοσα είναι θανάσιμοι εχθροί και ότι η λήψη αυτών των ηρεμιστικών έχει απρόβλεπτες και άκρως  επικίνδυνες συνέπειες στον οργανισμό του ασθενή. Στο ίδιο άρθρο αναφερόταν και η μορφίνη (!) που στην περίπτωση ασθενούς με αυτοάνοσο μπορεί να οδηγήσει μέχρι το θάνατο…

Πολύ πριν τις ανακοινώσεις είχα καταλάβει ότι αυτή η αδυναμία του σώματος, που σήμερα ξέρω και το όνομα της -αυτοάνοση ασθένεια Χασιμότο- δεν συνάδει με ουσίες που «κατεβάζουν» κι άλλο τον οργανισμό, μέχρι την πλήρη εξάντληση και αποδόμησή του.

Πριν λίγους μήνες πήρα τηλέφωνο την γιατρό, υπεύθυνη εταιρείας για φυσικά συμπληρώματα διατροφής, της εξήγησα τι έχω και μου απάντησε:

«Εσείς κυρία μου με το αυτοάνοσο νόσημα θα μου κάνετε τη χάρη να μην πάρετε κανένα, έστω και φυσικό, συμπλήρωμα διατροφής».

6. Νωθρότητα και υποθυρεοειδισμός

Εδώ δεν θα σας πω κάτι που σήμερα γνωρίζει και μια κουτσή γάτα. Για το πόσο αργός, πόσο τεμπέλης και πόσο ηλίθιος ή «περίεργος» μπορεί να φαίνεται ένας υποθυρεοειδικός άνθρωπος και κατ΄επέκταση ένας άνθρωπος με Χασιμότο. Έχει πήξει ο κόσμος ιστότοπους που λένε για όλα αυτά. Και είναι φυσικό να μην τραβάει το αμάξι όταν δεν δουλεύει ο συντονιστής θυρεοειδής αδένας και μαζί το αφεντικό του -υπόφυση- στον εγκέφαλο αλλά και οι υπόλοιποι αδένες του σώματος.

Θα σας πω τι έκανα για να μην φαίνομαι αργή, νωθρή και τεμπέλα… Επίσης στο σημείο αυτό θα προσθέσω -παρά τις υποδείξεις φίλων- όσα σαλιγκάρια θέλω.

«SLUGGISH» είναι η λέξη για ένα τα κύρια συμπτώματα που συναντάς σε όλα τα κείμενα για το Χασιμότο. Το οποίον: βραδύς, νωθρός, αργοκίνητος, οκνός. Στα αγγλικά slug είναι ο γυμνοσάλιαγκας. Η βραδύτητα του σαλιγκαριού αποτελεί την τέλεια εικόνα για το υποθυρεοειδικό άτομο.

 

sluggish-main-symptom-Hashimoto2

Αυτό είναι το σώμα μου…

…κι αυτή είναι η ψυχή μου!

behind-hashimoto

 

Αναρωτιέμαι καμιά φορά και τώρα όπως γράφω: πώς άντεξα όλη αυτή την αδυναμία, πώς άντεξα σε όλο αυτό το ταξίδι. Να θέλω να ζήσω, να έχω εξαιρετική επίδοση σε τόσα πράγματα και να μην μπορώ κάποιες στιγμές ούτε τα καθημερινά και τα στοιχειώδη. Χωρίς να ξέρω, χωρίς να ξέρουν ούτε οι γιατροί παρά μόνο αυτό: αγχώδης, φοβική νεύρωση.

Η νεύρωση είναι άγχος, φοβίες κ.λπ. Δεν είναι: δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου για 3 ώρες και ξαφνικά επανέρχομαι. Αυτό το «σούρσιμο», αυτός ο όχι μόνον αργός αλλά ανύπαρκτος ρυθμός ήταν που με τσάκιζε. Και δεν θα υπερασπίσω τον εαυτό μου μπροστά στην αδυναμία αυτή, όπως κάνουν άλλοι με τα ελαττώματά τους. Θέλω να μένω με τα μάτια ανοιχτά μπροστά στην αλήθεια. Η αναζήτηση της πραγματικότητας άλλωστε είναι το κλειδί για την επιβίωση.

Η κόπωση μου δεν ήταν ποτέ ίδια με την κόπωση των άλλων ανθρώπων. Τίποτε δεν ήταν το ίδιο με των άλλων ανθρώπων. Μόνο που το κρατούσα μυστικό, αυτό που τώρα παρουσιάζω οπουδήποτε, γιατί πια ξέρω.

«Το Χασιμότο είναι μια αναπηρία που δεν φαίνεται», είπα κάποτε σε ένα συνομήλικό μου χωρίς πόδια από πολυομυελίτιδα. Είναι ένας θεός σε όλα του, ο άνθρωπος αυτός, με 2 χάρτινα πόδια. «Έπαιρνα τα μπαστούνια μου και γύρισα όλο τον κόσμο», μου είπε. Γιατί τα έζησε και τα έκανε όλα. Σε αντίθεση με αυτό το υγιές πλάσμα, εγώ ούτε μέχρι τη γωνία δεν μπορούσα να φτάσω σε κάποιες κρίσιμες στιγμές της ζωής μου.

Σε κάθε αρχή, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε προσπάθεια, χρειαζόμουν ένα χρονικό διάστημα για να συγκεντρωθώ ή να συνέλθω. Ακόμη και σήμερα είναι έτσι. Κι αν η εργασία απαιτούσε άμεσα προσοχή και διαρκή εγρήγορση ανταποκρινόμουν χάρη στο πείσμα μου, δηλ. τη θέληση μου για ζωή – επιτυχώς τις περισσότερες φορές, αλλά… Στο τέλος της εργασίας, τις επόμενες ώρες, καμιά φορά και ολόκληρη την επόμενη μέρα, ένιωθα σαν να είχα σκάψει ένα βαθύ χαντάκι. Παρ΄όλα αυτά: «ανάγκα και οι θεοί πείθονται». Και συνέχιζα.

Γι΄ αυτό το λόγο, από κάποιο σημείο κι έπειτα, κατάλαβα πως πρέπει να ακολουθώ ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα, για να κρατάω το ρυθμό που μου στερούσε το σώμα μου. Πολλές φορές όμως ούτε κι αυτό ήταν τόσο αποτελεσματικό, μπροστά σε απρόοπτα γεγονότα ή στη φύση – μια αδιαθεσία ή την περίοδο για παράδειγμα. Τις περισσότερες φορές όμως πετύχαινε και πετυχαίνει. Έφτιαξα ένα δικό μου ρολόι, εκεί που το Χασιμότο μου το στέρησε. Πολύ νωρίς βέβαια κατάλαβα ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να αναθρέψω παιδιά χωρίς βοήθεια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, πολύ σκληρό, κεφάλαιο.

Σήμερα ξέρω να αναγνωρίσω και να αιτιολογήσω τη νωθρότητα και βαρεμάρα αυτήν παρατηρώντας την σε άλλους συγγενείς, φίλους και γνωστούς με την ίδια ασθένεια. Και θυμάμαι πάντα τα λόγια του ομοιοπαθητικού γιατρού μου:

 

«Πίσω από κάθε ηθικό χαρακτηρισμό (τεμπέλης, βλάκας, ανεπρόκοπος), κρύβεται ένα μικρό ή ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας».

Page 1 of 212