(Α) Λέγεται ότι η ομοιοπαθητική είναι εναλλακτική ιατρική, μια «άλλη» ιατρική. Αλλά η ιατρική είναι μία. Και η ομοιοπαθητική είναι κλάδος της μιας και μοναδικής ιατρικής.
Θεωρώ ότι η μόνη διαφορά της ομοιοπαθητικής με τη γνωστή ιατρική είναι η διαφορετική προσέγγιση του ασθενή και η διαφορετική άποψη για τον τρόπο αποκατάστασης της υγείας του.
Η ομοιοπαθητική είναι μια φυσική, ολιστική ιατρική θεραπευτική μέθοδος. Δεν θεωρεί ότι ο ασθενής είναι μια μηχανή χωρισμένη σε συστήματα (πεπτικό, καρδιαγγειακό κ.λπ.), λειτουργίες (σωματική, ψυχική, διανοητική λειτουργία) και όργανα (καρδιά, μάτια, συκώτι κ.λπ.). Ο διαχωρισμός αυτός είναι απόλυτα αποδεκτός για εκπαιδευτικούς και γνωσιακούς λόγους μόνον. Αφορά φοιτητές ιατρικής και ειδικότητες. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα στην περίπτωση σοβαρών ασθενειών, γίνεται όλο και πιο φανερή η επίδραση της μιας λειτουργίας στην άλλη, του ενός συστήματος στο άλλο ή του ενός οργάνου στα υπόλοιπα.
Μια άλλη διαφορά της ομοιοπαθητικής είναι ότι δεν θεραπεύει ασθένειες, αλλά ασθενείς, προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ισορροπίας, δηλαδή υγείας. Επομένως η ομοιοπαθητική δεν εφαρμόζει την ίδια θεραπεία για την ίδια ασθένεια σε όλους αδιακρίτως. Η εφαρμοζόμενη ομοιοπαθητική θεραπεία είναι προσωπική, και ακόμη και για τον ίδιο ασθενή, λαμβάνεται υπόψη η χρονική στιγμή της ασθένειας.
Θεωρώ ότι η ομοιοπαθητική είναι ιατρική ειδικότητα. Και τις περισσότερες φορές θα παρατηρήσετε ότι οι ομοιοπαθητικοί γιατροί την ασκούν ως δεύτερη ή και τρίτη ειδικότητα.
(Β) Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι πράξη ιατρική. (http://www.homeopathy.gr/iatrikos_syllogos.html)
Προϋπόθεση για την άσκησή της είναι ο θεραπευτής να είναι γιατρός και να εφαρμόζει την ομοιοπαθητική θεραπευτική πράξη με σεβασμό στον όρκο του Ιπποκράτη. Ό,τι δηλαδή περιμένει κανείς από οποιονδήποτε άλλης ειδικότητας γιατρό.
Ο καλός ομοιοπαθητικός, ως πραγματικός γιατρός που είναι, στέλνει τον ασθενή του για εξετάσεις και τον παραπέμπει σε άλλης ειδικότητας γιατρό, όταν χρειάζεται επιπρόσθετη πληροφόρηση, όπως οποιοσδήποτε άλλης ειδικότητας σωστός γιατρός.
Ο καλός ομοιοπαθητικός δεν ισχυρίζεται ποτέ ότι θεραπεύει πάσαν νόσον. Αναγνωρίζει ότι η θεραπευτική του πράξη ορίζεται απόλυτα από τις δυνατότητες/αποθέματα του οργανισμού του ασθενούς που έχει απέναντί του, τα οποία και προσπαθεί όσο γίνεται πιο σύντομα να ανιχνεύσει.
Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός την προσωπική θεώρηση και τις φιλοσοφίες του για τη ζωή τις κρατάει για τον εαυτό του. Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός δεν είναι γκουρού.
Crocus Sativus. Πολλά φυτά χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ομοιοπαθητικών φαρμάκων.
(Γ) Η ομοιοπαθητική ιατρική δεν δίνει χημικά φάρμακα. Δίνει φυσικά φάρμακα που συντονίζονται με τον πάσχοντα οργανισμό προκειμένου να τον «παρακινήσουν» να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στη δεδομένη χρονική στιγμή.
Τα φάρμακα είναι διαλύματα ουσιών, φυτικών, ζωικών, ορυκτών, αραιωμένων χιλιάδες φορές, τόσο που πολλές φορές να μην ανιχνεύεται καν μόριο της ουσίας στο τελικό διάλυμα. Έτσι, αν το φάρμακο που σας δώσουν είναι π.χ. το δηλητήριο ενός φιδιού, μην τρομάξετε: δεν πρόκειται να δηλητηριαστείτε.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο πρέπει να ταιριάζει με τον πάσχοντα οργανισμό, τη συγκεκριμένη στιγμή. Δηλαδή πάντα και σε δεδομένη στιγμή κάποια φάρμακα είναι συμβατά με μας και κάποια όχι. Ο γιατρός επιλέγει το άριστο φάρμακο της δεδομένης στιγμής για το συγκεκριμένο ασθενή. Όλα τα συμβατά με τον ασθενή ομοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύουν τα συμπτώματα που μπορούν να προκαλέσουν αν δοθούν σ΄αυτόν όταν είναι υγιής. Έτσι, η ομοιοπαθητική λέγεται ομοιο-παθητική γιατί θεραπεύει με τα όμοια φάρμακα τα όμοια συμπτώματα.
Είναι φανερό ότι για τους παραπάνω λόγους:
(α) δεν παίρνουμε ομοιοπαθητικά φάρμακα μόνοι μας. Πρέπει να υπάρχει πάντα γιατρός -και όχι κάποιος που παριστάνει το γιατρό- για να κάνει σωστή διάγνωση και σωστή επιλογή του φαρμάκου.
(β) τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δίνονται ΠΑΝΤΑ από ομοιοπαθητικό ΓΙΑΤΡΟ.
(γ) ενημερώνουμε πάντα τον ομοιοπαθητικό γιατρό μας για νέα συμπτώματα για να κρίνει αν και πότε χρειαζόμαστε νέο φάρμακο.
(Δ) Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αραιώνονται αλλά και δυναμοποιούνται για να δράσουν. Για παράδειγμα: 1 μέρος της δραστικής ουσίας διαλύεται σε 10 μέρη διαλυτικού μέσου, π.χ. νερού, αλκοόλης, λακτόζης. Το διάλυμα αυτό υφίσταται κρούση σε ειδικό μηχάνημα. Τα παλιά χρόνια η κρούση γινόταν με το χέρι. Κατόπιν, 1 μέρος από το διάλυμα που προέκυψε, διαλύεται ξανά σε 10 μέρη διαλυτικού μέσου. Και πάλι ακολουθεί κρούση. Αυτό γίνεται χιλιάδες φορές. Όσο πιο πολλές φορές επαναλαμβάνεται αυτή η διαδικασία, τόσο ισχυρότερο είναι το φάρμακο που προκύπτει. Αλλά πώς είναι δραστικό ένα διάλυμα στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα μόριο της δραστικής ουσίας;
Τα μικρότατα μέρη της ύλης, αυτά που είναι μικρότερα από τα ηλεκτρόνια και πρωτόνια που συγκροτούν τα μόρια, και που μόλις ίσως τα θυμάστε από το σχολείο, τόσο μικρά ώστε να θεωρούνται «πακέτα ενέργειας» έχουν την ικανότητα με την κρούση/διαδικασία δυναμοποίησης, να διατηρούν τις ιδιότητες τη ύλης από την οποία προήλθαν. Σχετική μελέτη για τη «μνήμη του νερού και των διαλυμάτων που προκύπτουν από αυτό» έγινε στο δικό μας Πολυτεχνείο στη δεκαετία του ΄90. Επειδή ποτέ δεν φαντάστηκα ότι σε κάτι θα μου χρησίμευε αυτή η πληροφορία, δεν συγκράτησα τα στοιχεία της μελέτης αυτής. Θα παρακαλούσα για σχετικές πληροφορίες, όποιον γνωρίζει ή/και έλαβε μέρος στην έρευνα και τύχει να διαβάζει το κείμενο αυτό.
Αλλά και τα στρείδια, που παράγουν μαργαριτάρια, χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός πολύ συνηθισμένου ομοιοπαθητικού φάρμακου, του Calcarea Carbonica. Φωτό: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pinctada_margaritifera_MHNT.CON.2002.893.jpg, Μουσείο της Τουλούζης.
(Ε) Υπάρχουν φορές που η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να κάτι τίποτε. Άλλες, όπως είναι η δική μου περίπτωση, μπορεί να βελτιώσει την υγεία του ασθενούς, θωρακίζοντάς τον από τα χειρότερα, χωρίς να οδηγήσει σε πλήρη ίαση.
Πότε γίνεται το ένα και πότε το άλλο:
α. — Όταν υπάρχει βλάβη μη αντιστρεπτή για παράδειγμα σε ιστούς.
β. — Όταν, όπως στην περίπτωσή μου, πρόκειται για χρόνια ασθένεια που παρέμεινε αθεράπευτη για πολλά χρόνια και συσσώρευσε συμπτώματα επί συμπτωμάτων, δηλαδή την μία ασθένεια επάνω στην άλλη.
Η εμπειρία μου: Όλα όμως εξαρτώνται από την κατάσταση του οργανισμού στον οποίο απευθύνεται η ομοιοπαθητική θεραπεία. Υπάρχει περίπτωση ένας οργανισμός να έχει δυνατότητες εξέλιξης και αυτοθεραπείας που κανένας έμπειρος γιατρός (ομοιοπαθητικός ή άλλος) να μην μπορεί να προβλέψει. Σε τέτοια περίπτωση ακόμη κι αν η βελτίωση της υγείας δεν φαίνεται δυνατή, είναι πιθανή (συνέβη με μένα στην τελευταία έξαρση του Χασιμότο).
Γιατί η ομοιοπαθητική κινητοποιεί την ικανότητα του οργανισμού για αυτοθεραπεία. Βέβαια, αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, ούτε η ομοιοπαθητική αλλά ούτε και οι άλλες (ολιστικές ή μη) θεραπευτικές προσεγγίσεις δεν μπορούν να κάνουν τίποτε.
Κατά κανόνα, ο ομοιοπαθητικός γιατρός, επειδή είναι εκπαιδευμένος γιατρός, με βάση την εμπειρία του, αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες του οργανισμού που έχει μπροστά του, σε λογικό (μικρό) χρονικό διάστημα. Υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί εξαρχής τη θεραπεία, όπως στην περίπτωση φίλης, στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, μετά από ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες.
Αν, ο μη γένοιτο, συμβαίνει αυτό, ο καλός ομοιοπαθητικός, σεβόμενος τη ζωή σε κάθε της έκφραση, ζητά από τον ασθενή να ακολουθήσει τις χημικές μεθόδους της κλασικής ιατρικής προκειμένου να διαφυλάξει τη ζωή του ασθενούς με ή χωρίς παράλληλη ομοιοπαθητική θεραπεία.
(ΣΤ) Τελικά, νομίζω ότι η μεγάλη διαφορά της ομοιοπαθητικής με τους υπόλοιπους κλάδους ή/και ειδικότητες της ιατρικής είναι το πώς αντιλαμβάνεται τα συμπτώματα.
Όταν ο οργανισμός εκτραπεί από τη θέση ισορροπίας, νοσεί δηλαδή, κινητοποιεί τον μηχανισμό αυτοθεραπείας, παράγοντας συμπτώματα που έχουν σαν σκοπό να τον επαναφέρουν στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας, ανάλογα με τα αποθέματα ζωτικής ενέργειας που έχει.
Η ομοιοπαθητική ανιχνεύει από αυτά τα συμπτώματα το είδος της ανισορροπίας και παρεμβαίνει με σκοπό να παρακινήσει και να ενισχύσει τον οργανισμό στην αυτοθεραπευτική του δραστηριότητα.
Η μη ομοιοπαθητική ιατρική παρεμβαίνει με σκοπό να απαλείψει εξαρχής τα συμπτώματα, δηλαδή να κάνει τον οργανισμό να σιωπήσει. Στην προσπάθεια της αυτή, χορηγεί χημικά φάρμακα των οποίων η χρήση -και μάλιστα η μακροχρόνια- καταλήγει να έχει παρενέργειες ή να προκαλεί, σε κάποιες περιπτώσεις, και άλλες ασθένειες.
Και οι δύο προσεγγίσεις πάντως έχουν σαν σκοπό να απαλύνουν τον πόνο και την ταλαιπωρία του ασθενούς ή/και να προστατεύσουν τη ζωή του, κάτω από κανονικές συνθήκες, δηλαδή αν ο γιατρός είναι ικανός και ανιδιοτελής.
Είναι προφανές ότι όσο νωρίτερα δεχτεί κανείς ομοιοπαθητική θεραπεία τόσο καλύτερα. Αν στα 20 μου χρόνια είχα την τύχη να συναντήσω την ομοιοπαθητική, πριν προλάβουν να μου χορηγηθούν 5 τόννοι χημικών έως άσχετων με την πάθησή μου φαρμάκων -μέχρι και ορμόνες μου είχαν δώσει στα 13 μου χρόνια- σήμερα θα ήμουν απόλυτα υγιής και δεν θα είχα ξοδέψει τα τάλαντα που μου έδωσε το Σύμπαν ή ο Θεός σε έναν αγώνα άγονο.
Hepatica Nobilis. Άλλο ένα φυτό που χρησιμοποιείται για την παρασκευή ομοιοπαθητικού φάρμακου.
Τα καλά της ομοιοπαθητικής θεραπείας, όπως τα έζησα
Η ομοιοπαθητική ενδυναμώνει, δίνει την αίσθηση ότι μπορείς παρά τις αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μια παρηγοριά, το γνωστό «χημικό τάπωμα» συμπτωμάτων. Είναι επαναφορά στην πραγματικότητα, όποια πραγματικότητα μπορείς και σου αξίζει. Και είναι ευλογία να μπορείς να δεχτείς την ομοιοπαθητική, δηλαδή τη φυσική θεραπεία, αντί για τη χημική, όταν μάλιστα, όπως στην περίπτωσή μου, δεν μπορεί ο οργανισμός να δεχτεί άλλη βοήθεια με χημικά φάρμακα.
Όταν είσαι υγιής τότε μόνον μπορείς να έχεις θέα στην αλήθεια, τότε μόνον μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Η ομοιοπαθητική επαναφέροντάς σε στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας, προάγει, χωρίς να είναι αυτή η αρχική επιδίωξή της, το «γνώθι σαυτόν». Κι αυτό ενστικτωδώς προσπαθούν να αποφύγουν όσοι την απορρίπτουν, πριν να έχουν τη σχετική πληροφόρηση.
Υπάρχουν και εκείνοι βέβαια που έχουν επισκεφτεί ομοιοπαθητικό γιατρό για μικρό χρονικό διάστημα και εγκαταλείπουν τη θεραπεία επιστρέφοντας στα χημικά φάρμακα. Υπάρχουν δύο λόγοι γι΄ αυτό:
(α) Απαιτούν ή έχουν ανάγκη να απαλλαγούν άμεσα από τα συμπτώματα της ασθένειάς τους. Αυτό σε επώδυνα και χρόνια νοσήματα είναι απόλυτα κατανοητό. Υπάρχουν και άλλοι που νομίζουν ότι σαν μικροί θεοί θα ορίσουν εκείνοι την τύχη του πάσχοντος σώματος και της ψυχής τους. Άλλωστε η επικρατούσα αντίληψη στην πλειονότητα των ανθρώπων του δυτικού κόσμου είναι «είμαι αιώνια νέος, άτρωτος και αθάνατος». Αλλά η ομοιοπαθητική είναι κατά φύσιν θεραπεία και ακολουθεί τον ρυθμό της φύσης, δηλαδή τον ρυθμό με τον οποίο αποκρίνεται το σώμα του ασθενούς στην ομοιοπαθητική θεραπεία.
ή (β) Καθώς ενδυναμώνονται με την ομοιοπαθητική θεραπεία οι ασθενείς αντιλαμβάνονται από ένστικτο ότι εδώ θα γνωρίσουν τον πραγματικό εαυτό τους και τη ζωή ως έχει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος για οποιονδήποτε από τη γνωριμία με τον πραγματικό εαυτό του και τη συνάντηση με τη σκληρή ενίοτε ζωή. Αλλά όσοι από εμάς ήρθαμε κατά πρόσωπο με τον θάνατο, προτιμάμε τη γνωριμία με τον εαυτό μας παρά να πεθάνουμε.