Μέχρι το ’87 είχα καταπιεί ό,τι χημικό χαπάκι δεν βάζει το μυαλό σας. Η ομοιοπαθητική ήταν για μένα άγνωστη λέξη. Είχαν χωρέσει οι «φυλλάδες», στο βάθος του ομιχλώδους τοπίου του μυαλού μου, τα γνωστά στερεότυπα. Η ομοιοπαθητική φάνταζε στο μυαλό μου πιο κοντινή με το «χόκους πόκους» παρά με την ιατρική.
Όταν η κλασική ιατρική ολοκλήρωσε την άγνοια της εποχής πάνω μου -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού μας οικογενειακού γιατρού- κι έφτασα να πεθάνω, δεν είχα πια να χάσω τίποτε. Έτσι έφτασα στο κατώφλι της ομοιοπαθητικής.
Από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει διάφορες γελοιότητες σχετικά με τον κλάδο αυτό της ιατρικής επιστήμης, βασισμένες πρώτα στην άγνοια και μετά στην προκατάληψη.
«Εγώ δεν πιστεύω στην ομοιοπαθητική». Λες κι η ομοιοπαθητική σε χρειάζεται ως θρησκεία ή ιερατείο – να την πιστέψεις για να σε κάνει καλά.
«Να μείνω χωρίς τον καφεδάκο μου;» Ο καλός κύριος που το είπε αυτό, πέθανε – και θα μπορούσε να έχει «σωθεί».
«Σε κάνουν χειρότερα». Η επιδείνωση που καμιά φορά προκαλεί η ομοιοπαθητική κρατάει ελάχιστα. Είναι αποτέλεσμα του συντονισμού του ομοιοπαθητικού φαρμάκου με την τρέχουσα κατάσταση του οργανισμού. Ο καλός ομοιοπαθητικός γιατρός ξέρει πως να σε γιατροπορέψει και να σε βοηθήσει και σε αυτήν τη συγκυρία.
«Δοκίμασε η Τάδε -διάσημη- και κόντεψε να πεθάνει». Ποιος ξέρει που πήγε η καημένη, σε ποιον ανίδεο χωρίς πτυχίο ιατρικής. Γιατί η ομοιοπαθητική είναι ιατρική ειδικότητα και δεν μπορεί να την ασκήσει οποιοσδήποτε χωρίς να είναι γιατρός.
Και άλλα πολλά.
Γιατρός δεν είμαι – είπαμε. Αλλά 29 χρόνια τώρα σπουδάζω το πώς λειτουργεί η ομοιοπαθητική στο σώμα και την ψυχή μου προάγοντας και υποστηρίζοντας, χωρίς παρεμβάσεις και αλλοιώσεις, τη συνειδητότητά μου.
Όταν τελείωσε η πρώτη εκείνη συνεδρία με τον ομοιοπαθητικό γιατρό μου, το 1987, εκείνος με ρώτησε τι περιμένω από την ομοιοπαθητική θεραπεία, κι εγώ του απάντησα: «Να ζήσω». Αυτό σήμαινε ότι θα ήμουν ενεργή σε όλη τη διαδρομή, ότι αποδέχομαι και όχι σύρομαι προς μια κατεύθυνση, επειδή κάποιος μου το είπε ή επειδή κάποιος αποφάσισε να κερδίσει χρήματα από την αρρώστια μου.
Γιατί για την ομοιοπαθητική η υγεία είναι ελευθερία.
Κι επιβιβάστηκα στο καράβι αυτό, της ομοιοπαθητικής θεραπείας, για ένα μακροχρόνιο ταξίδι που θα με οδηγούσε στην ελευθερία.
Ελευθερία από τον πόνο σε σωματικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση σωματικής ευεξίας.
Ελευθερία από τα πάθη σε συναισθηματικό/ψυχικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση δυναμικής ηρεμίας. (Δυναμισμός = ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα).
Ελευθερία από τον εγωισμό σε διανοητικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση ενοποίησης με την Αλήθεια.
Μονάδα μέτρησης της ανθρώπινης υγείας είναι:
Ο βαθμός της δημιουργικότητας, ισοδύναμα, για το καλό του ατόμου και για το καλό του συνόλου.
Αυτός είναι ο περίφημος ορισμός της υγείας1, όπως τον διατύπωσε ο δάσκαλος, ερευνητής και συγγραφέας της ομοιοπαθητικής, Γεώργιος Βυθούλκας2.
…και γνώσεσθε την αλήθειαν, καὶ η αλήθεια ελευθερώσει υμάς. Κατά Ιωάννην 8.32
Ευτυχώς που το Σύμπαν με οδήγησε στην ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο. Όπως διαβάζω στο Δίκτυο σήμερα, είναι μία -αν όχι η καταλληλότερη- μέθοδος για το αυτοάνοσο Χασιμότο, μια αρρώστια που αφορά την ολότητα της ύπαρξής σου εν βάθει.
Η αντίληψη της ομοιοπαθητικής για την απουσία ισορροπίας, υγείας δηλαδή, αλλά και η προσέγγιση για την αποκατάστασή της, ήταν τέτοια ώστε να επανέλθω πολύ σύντομα σε μια ανεκτή κατάσταση για να επιζήσω, και, στη συνέχεια, σταδιακά σε 4-5 χρόνια, να με αποδώσει πλήρως στην κοινωνία. Πρωτόγνωρα δυνατή και δημιουργική.
Έκανα αποτοξίνωση από τα ηρεμιστικά, χωρίς άλλα χημικά φάρμακα ή νοσοκομεία. Μετά, όπως το καταλαβαίνω σήμερα, η ομοιοπαθητική θεραπεία άρχισε να αφαιρεί από πάνω μου όλα τα στρώματα της ασθένειας που είχαν επικαθίσει το ένα επάνω στο άλλο, από τα νηπιακά μου χρόνια μέχρι εκείνη τη στιγμή – 30 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή της αρρώστιας, φέρνοντάς με στην καλύτερη δυνατή θέση ισορροπίας.
Ένιωθα πως ήμουν χιλιάδες κομμάτια που ενώνονταν σταδιακά μεταξύ τους. Ένιωθα πως ήμουν ολόκληρη για πρώτη φορά. Έμαθα τη σημασία της λέξης συμπάγεια (από το συμπαγές και ολόκληρο, αγαπητοί μου) στο κορμί μου. Περπατούσα στο δρόμο κι ένιωθα ότι το πέλμα μου θα μπει στη γη από τη δύναμη που ανάβλυζε από μέσα μου. Ξέχασα την αγοραφοβία και τους πόνους μου. Ο γιατρός μου είπε ότι και άλλοι θεραπευόμενοι -είναι καταγεγραμμένο- αισθάνονταν όπως κι εγώ βαδίζοντας στο δρόμο της υγείας.
Το 1987 δεν ήξερα ότι έχω Χασιμότο. Αλλά η ομοιοπαθητική θεράπευε την αυτοανοσία μου, χωρίς να υπάρχουν ακόμη τα μετρήσιμα κλινικά συμπτώματα της κλασικής ιατρικής. Κι αυτό το καταλαβαίνω σήμερα, με βάση όσα γνωρίζω από εμπειρία και από μελέτη.
Ήδη μέσα στα βιβλία της ομοιοπαθητικής υπήρχε το πορτρέτο μου, πορτρέτο ενός ατόμου με δυνατότητα να παρουσιάσει αυτοάνοσο νόσημα. Τα συμπτώματα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων που πήρα αντιστοιχούσαν στα συμπτώματα της ασθένειας, που ακόμη η κλασική ιατρική δεν είχε ονοματίσει. Δηλαδή, είτε το γνώριζα είτε όχι, θεραπευόμουν –κατά φύσιν και όσο ήταν δυνατόν– από την αρρώστια αυτή, που ήδη φώλιαζε μέσα μου. Έτσι όταν η γονιδιακή αυτοανοσία βασισμένη στα λάθη 34 χρόνων, εμφανίστηκε με την πάροδο της ηλικίας, είχε το σχήμα του Χασιμότο, μιας από της ηπιότερες μορφές αυτοάνοσης ασθένειας. Γιατί υπάρχουν κι άλλες που καθηλώνουν τον άτυχο άνθρωπο ή τον οδηγούν κατευθείαν στο θάνατο.
Όλοι οι παράγοντες οδηγούσαν εκεί:
– γονίδια
– ανατροφή
– περιβάλλον
– επιλογές εγκατεστημένες
– συγκυρίες, δηλαδή τυχαίοι παράγοντες, π.χ. άλλες ασθένειες ή γεγονότα.
Λάθη, πολλά λάθη. Με τέτοια κληρονομιά, δεν έπρεπε να ζω με τον τρόπο που ζούσα. Μακάρι να το ήξερα!
«Είσαι ένα κτίριο», μου είχε πει ο γιατρός μου, «πανύψηλο, λαμπερό, πολυτελές, που στα θεμέλιά του υπάρχει πρόβλημα».
Εν ολίγοις: αν δεν είχα κάνει ομοιοπαθητική θα είχα πεθάνει. Και είχα τόσες ευκαιρίες. Σημειώστε ότι η διαπίστωση δεν είναι δική μου. Είναι γνώμη και άλλων γιατρών, και μάλιστα της κλασικής ιατρικής.
Επίσης να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι:
Δεν κάνω διαφήμιση της ομοιοπαθητικής και δεν «πουλάω» τίποτε ομοιοπαθητικό. Καταθέτω μόνον την εμπειρία 30 χρόνων ομοιοπαθητικής θεραπείας επάνω μου και τις ευχαριστίες μου στον γιατρό μου Κώστα Ανδριώτη και όσους άλλους υπηρετούν εντίμως την αλήθεια της γνώσης.
Άλλωστε εκτός από ομοιοπαθητική, για να ζήσει κανείς με το αυτοάνοσο τέρας του Χασιμότο, πρέπει να κάνει και πολλά άλλα, στα οποία και θα αναφερθούμε. Αλλιώς …έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Αλλά τι είναι η πολυσυζητημένη ομοιοπαθητική; Είναι μια διαφορετική ιατρική;
Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.
——————————————
(1) Περισσότερες πληροφορίες: http://www.homeopathy.gr/homeopathy/idiosyncrasy_freedom_homeopathy.html
http://www.homeopathy.gr/homeopathy/articles_homeonews.html
(2) Γεώργιος Βυθούλκας [http://www.vithoulkas.com]: Δάσκαλος της ομοιοπαθητικής σε διεθνές επίπεδο, εγκαθίδρυσε την κλασική ομοιοπαθητική στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε το 1932 στην Aθήνα. Γνώρισε την ομοιοπαθητική «τυχαία» στη Νότιο Αφρική, το 1956, όπου εργαζόταν σαν πολιτικός υπομηχανικός. Η φιλοσοφία και τα αποτελέσματα αυτής της θεραπευτικής μεθόδου τον συνεπήραν τόσο που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σ΄ αυτήν μελετώντας και σπουδάζοντάς την σε διάφορες σχολές. Η μελέτη και η αναζήτηση επιστημονικής εξήγησης επάνω σε αναρίθμητα θέματα της ομοιοπαθητικής επιστήμης, οι μοναδικές θεωρητικές του τοποθετήσεις και το ταλέντο του στον επιστημονικό αυτό κλάδο τον ανέδειξαν σε δάσκαλο της ομοιοπαθητικής και συγγραφέα ομοιοπαθητικών συγγραμμάτων διεθνούς κύρους.
Όταν επέστρεψε, το 1966, στην Eλλάδα άρχισε να εφαρμόζει την ομοιοπαθητική και να διδάσκει ένα μικρό αριθμό Eλλήνων γιατρών. Oι θεραπευτικές επιτυχίες αυτών των πρώτων γιατρών τράβηξαν την προσοχή και άλλων, κι έτσι το 1970 δημιουργείται η Σχολή Oμοιοπαθητικής Iατρικής στην Αθήνα, που μετονομάστηκε σε Kέντρο Oμοιοπαθητικής Iατρικής, αποκλειστικά αφιερωμένο στη διδασκαλία γιατρών.
Ο Γιώργος Βυθούλκας είναι καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου. Ανάμεσα στις άλλες τιμητικές διακρίσεις αναφέρουμε το εναλλακτικό βραβείο Nόμπελ (The Right Livelihood Award, 1996) για την εργασία του στο χώρο της κλασικής ομοιοπαθητικής.
Ίδρυσε τη Διεθνή Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής, στην Αλόννησο, με στόχο την εκπαίδευση φοιτητών ιατρικής, ιατρών και άλλων υγειονομικών στην κλασική ομοιοπαθητική με βάση τις αρχές του Δρ. Samuel Hahnemann (ιδρυτή της ομοιοπαθητικής στο σύγχρονο κόσμο). Παράλληλα με το διδακτικό της έργο, η Διεθνής Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής αποτελεί διεθνές κέντρο έρευνας σε συνεργασία με άλλα παρόμοια κέντρα σε όλο τον κόσμο.
——————————————