Ένας από τους πρώτους γιατρούς που είδα -ένας νέος τότε γιατρός-, όταν αναφέρθηκα στο παρελθόν και το έπος των παθημάτων μου μου είπε: «Ξέρετε τα αυτοάνοσα, όπως το Χασιμότο, είναι το καταλληλότερο έδαφος για να αναπτύξετε μια γερή νεύρωση. Αυτό που περιγράφετε με τόσο μελανά χρώματα τώρα».
Άλλοι ενδοκρινολόγοι έλεγαν: «Ελάτε τώρα, θα ζήσετε μια χαρά μ’ αυτό. Πώς κάνετε έτσι; Δεν είναι δα και καρκίνος». Ακριβώς όπως πριν πολλά-πολλά χρόνια ένας πολύ συμπαθής και ονομαστός ψυχίατρος μου είπε «Αυτό που έχετε είναι σαν το συνάχι μπροστά στον καρκίνο». Εννοούσε την αγχώδη-φοβική νεύρωση που με ταλαιπωρούσε και χρόνια έψαχνα να «μαζέψω».
…τα αυτοάνοσα είναι το καταλληλότερο έδαφος για να αναπτυχθεί μια γερή νεύρωση.
…ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον και μη επιλανθάνου πάσας τας ανταποδόσεις αυτού. τον ευιλατεύοντα πάσας τας ανομίας μου, τον ιώμενον πάσας τας νόσους μου… Ψαλμός 102
Όλοι εκμεταλλεύτηκαν ή χρησιμοποίησαν ή επικεντρώθηκαν στη νεύρωση αυτή. Ο πρώτος γιατρός που με είδε να κλαίω ασταμάτητα -επειδή μου τέλειωσε η πρώτη σχέση που είχα- κουράριζε (ο Θεός να το κάνει) τη θεία μου. Η ταλαίπωρη είχε σχιζοφρένεια που υποχώρησε μπροστά στα κατάπληκτα μάτια μας αφού τη βασάνισε 20 χρόνια. Σφήνωσε λοιπόν την ιδέα στους δικούς μου ότι η ερωτική μου απογοήτευση σχετιζόταν με την ασθένεια της θείας μου (!), άρα είχα κι εγώ την ίδια αρρώστια, με τάραξε στα ηρεμιστικά, παίρνοντας για επίσκεψη -αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος- ένα τρελό ποσό κάθε φορά, τρελό όχι μόνο για μας, μια μικροαστική οικογένεια, αλλά για οποιονδήποτε. Ακολούθησε βλέπετε τη γνωστή οδό του προσοδοφόρου επαγγέλματος όντας ένα πορωμένο κάθαρμα.
Το όφελος μου από τη νεύρωση ήταν ότι με έσπρωχνε να ψάχνομαι. Έτσι όσοι -πολλοί- γιατροί (ψυχίατροι) με είδαν αργότερα (ακόμη και ομάδα 6 γιατρών στο Αιγινήτειο με είδε), προσπαθούσαν απεγνωσμένα να με πείσουν ότι οι πεπτικές διαταραχές και το άγχος δεν συνιστούν συμπτώματα σχιζοφρένειας, τα οποία και μου περιέγραφαν, και τίποτε από αυτά και ποτέ -ευτυχώς ούτε μια φορά- δεν είχα.
Είχε γίνει η αρχή όμως για την επιδείνωση της αρρώστιας που κανείς δεν είχε υποψιαστεί ότι έχω, με παρά πολλά συμπτώματα – έχω βιώσει τα περισσότερα από τα συμπτώματα του Χασιμότο.
Σε κανέναν, σε απολύτως κανέναν γιατρό -και με έχουν δει πραγματικά πολλοί, όλων των ειδικοτήτων-, δεν χτύπησε το καμπανάκι ότι η ασθένεια ήταν εκεί μπροστά στα μάτια τους, μια πλήρης εικόνα θυρεοειδούς, προφανώς από τη νηπιακή ηλικία.
ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑΤΡΟΣ δεν με παρέπεμψε για εξετάσεις θυρεοειδούς, ώσπου στα 40 και κάτι, όταν πια είχα κάνει και ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία, έκανα εξετάσεις μόνη μου, παρακολουθώντας τα συμπτώματα που με ταλαιπωρούσαν. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ…
Tώρα υπάρχει το Δίκτυο και ακούμε τις φωνές ο ένας του άλλου. Έτσι διαπιστώνεις το πόσοι πολλοί είμαστε. Όπως λοιπόν και άλλοι ταλαίπωροι σε όλο τον κόσμο, έτσι κι εγώ πέρασα ένα ικανό μέρος της ζωής μου με την ταμπέλα της τρελής, που πολύ δύσκολα ξεκόλλησα από πάνω μου αλλά και από το κεφάλι μου. Είχα Χασιμότο. Ένα αυτοάνοσο που δεν σκοτώνει «μπαμ και κάτω», αλλά σου χαλάει όλη τη ζωή αργά και βασανιστικά. Είσαι ανάπηρος με μια αναπηρία που δεν φαίνεται στους άλλους και έτσι πολλές φορές παραμένει αδιάγνωστη και δεν αντιμετωπίζεται μέχρι να καταρρεύσεις. Μέχρι τότε είσαι ο παράξενος, ο ιδιόρρυθμος, ακόμη και ο τρελός. Ακόμη κι η οικογένειά σου και οι αγαπημένοι σου σε αντιμετωπίζουν σαν ιδιότροπο. Π.χ. με έχουν κάνει στην κυριολεξία «ρόμπα» γιατί πάντα κρύωνα υπερβολικά, ακόμη και κατακαλόκαιρο, ακόμη και σε στιγμές προσωπικές.
«Πίσω από κάθε ηθικό χαρακτηρισμό, κρύβεται ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα υγείας», μου είπε πριν πολλά χρόνια ο ομοιοπαθητικός γιατρός μου.
Είναι μια διευκόλυνση για τους γιατρούς το «Ψυχολογικό Πρόβλημα». Έχω δει να κολλάνε την ταμπέλα αυτή ακόμη και σε ετοιμοθάνατους. Γιατί σε μια τέτοια κοινωνία, πώς ο professional να παραδεχτεί ότι ο ίδιος ή η επιστήμη του φτάνει μέχρι «εκεί». Αυτή η παραδοχή των ορίων, ανθρώπινη και ρεαλιστική, δεν συνάδει με το γέμισμα της τσέπης. ΥΠΑΡΧΟΥΝ και οι φωτεινές εξαιρέσεις ΓΙΑΤΡΩΝ με ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Έτσι είχα την τύχη να συναντηθώ με μερικούς ΚΑΛΟΥΣ, δηλαδή ΛΟΓΙΚΟΥΣ, ανθρώπους/γιατρούς. Τους χρωστάω ό,τι υγιές έχω σήμερα, πιθανόν και τη ζωή μου. Ο Θεός να τους δίνει αντοχή και δύναμη μέσα στη λάσπη αυτή που είμαστε χωμένοι.
Αυτά όλα με αφορμή την ασθένεια Χασιμότο.