Θα πρέπει να πω από την αρχή ότι όλα αυτά που ακολουθούν τα ανακάλυψα μόνη μου στο πετσί μου. Αργότερα διάβασα και ρώτησα. Μόνη μου έκανα εξετάσεις πριν 25 χρόνια και αποδείχθηκε ότι έχω Χασιμότο. Η αφορμή ήταν η αύξηση βάρους. Ο γιατρός νόμιζε ότι τρώω κρυφά. Ήταν μια εποχή που δούλευα σκληρά κι έτρωγα πολύ λίγο. Δεν ήξερα τίποτε για την ασθένεια Χασιμότο, ήξερα όμως ότι ο θυρεοειδής ελέγχει το μεταβολισμό. Λίγο αργότερα άρχισα να χάνω την ισορροπία μου στο δρόμο, να πέφτω και να χτυπάω -συνήθως στα πόδια παραπατώντας- και από τον πόνο να χάνω τις αισθήσεις μου με πλήρη απώλεια συνείδησης. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός που με παρακολουθούσε χρόνια με έστειλε να κάνω εγκεφαλογράφημα. Τίποτε. Ο εγκέφαλός μου παρουσίαζε μια μάλλον έντονη και εντελώς φυσιολογική δραστηριότητα.
Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού, ούτως εξανθήσει ότι πνεύμα διήλθεν εν αυτώ, και ουχ υπάρξει και ουκ επιγνώσεται έτι τον τόπον αυτού… Ψαλμός 102
Χασιμότο λοιπόν. Άρα ένα χάπι κάθε μέρα εφ΄ όρου ζωής. Αλλά δεν ήθελα να εξαρτώμαι από ένα χάπι κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Είδα 7 (!) γιατρούς που με αντιμετώπισαν με διάφορους τρόπους. Άλλος ήταν προειδοποιητικός, άλλος εντελώς άσχετος, άλλος με αντιμετώπισε σαν την κυρά Κατίνα της γειτονιάς, άλλος με επέπληξε όταν ρώτησα γιατί το έπαθα αυτό.
«Κυρία μου, δεν ήρθατε εδώ για να σας κάνω μάθημα ιατρικής. Αν δεν πάρετε το χαπάκι θα γίνετε σαν τον ηλίθιο του χωριού». Το ιατρείο της είχε 3 σαλόνια υποδοχής με αντίστοιχες τηλεοράσεις -ανοικτές στη διαπασών στις ανοησίες των μίντια. Έφυγα κλαίγοντας για τη βαρβαρότητα αυτή της αναλγησίας. Η κυρία είχε όνομα και έκανε χρυσές δουλειές. Άλλωστε είχα ήδη συναντήσει και στο μέλλον θα είχα τη χαρά να συναντήσω κι άλλους που ήταν «σαν κι αυτήν».
Τις αδυναμίες και τις αρρώστιες μας τις αντιμετωπίζουμε και τις βιώνουμε μόνοι μας. Ο γιατρός είναι βιβλιοθήκη εξειδικευμένων γνώσεων – καμιά φορά και ένας σούπερ υδραυλικός. Respect και στις δύο περιπτώσεις αλλά και αναγνώριση της πραγματικότητας. Ούτε μάγοι είναι οι γιατροί ούτε μάντεις.
Όλα αυτά τα λέω για να υπογραμμίσω το γεγονός -που μου ανέφερε και φίλος γιατρός άλλης βέβαια ειδικότητας- ότι ιατρικές ειδικεύσεις σε ομιχλώδεις περιοχές, όπως οι ψυχικές και οι ορμονικές λειτουργίες ή ακόμα κι άλλες ασθένειες των κυττάρων, είναι εξαιρετικά προσοδοφόρες.
«Άκου να δεις, εμείς δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα, ακόμα. Είναι 100 ορμόνες εκεί. Ο θυρεοειδής σαν τροχονόμος εμπλέκεται στη λειτουργία των υπόλοιπων συστημάτων και οργάνων. Δεν έχω τίποτε άλλο να σε βοηθήσω εκτός από αυτό το χαπάκι της υποκατάστασης του Τ4», μου είπε κάποιος -καλή του ώρα, έχει πάρει σύνταξη- διευθυντής ομάδας έρευνας για τον θυρεοειδή. Κι εκεί, σ’ αυτή την έντιμη και ειλικρινή παραδοχή των ορίων της επιστημονικής γνώσης, έμεινα… Κι άρχισα να σκέφτομαι τον Παράκελσο και τα πανεπιστήμια της εποχής του. «That’s life», είπα, «θα φταίνε οι Ανουνάκι και γι’ αυτό το ηθικό έλλειμμα».
Συνέχισα βέβαια να ψάχνω. Ήξερα ότι το πρόβλημα ήταν και θα έμενε εκεί. Ήδη μου είχε δημιουργήσει ένα σωρό μπελάδες που έπρεπε να αντιμετωπίσω. ΔΕΝ ήμουν βέβαια γιατρός και ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ. Άρα έπρεπε να χρησιμοποιήσω αυτούς που δήλωναν γιατροί, να διαβάζω και να ενημερώνομαι, να παρατηρώ τι μου συμβαίνει και κάτω από ποιες συνθήκες. ΚΑΙ να δουλεύω για να συντηρώ αυτή την περιήγηση στον κόσμο της ιατρικής και όχι μόνο για να έχω να φάω. Φυσικά με μεγαλύτερη προσπάθεια από ό,τι ένας «υγιής» άνθρωπος.